Internet
Ik heb het geprobeerd, maar ben toch bezweken. In ons vakantiehuisje in de bushbush van de Bourgogne hadden we eigenlijk geen contact met de buitenwereld. Afgezien van een oude buurman, die met een rammelend kunstgebit in rap Frans dialect ons 'school-Frans' frustreerde, leefden we er gedurende de vakanties in volkomen afzondering. Het bereik van onze mobieltjes was er nul. Om toch contact te krijgen met de rest van de wereld, moesten we ons een kilometer of wat verderop begeven en met veel geluk konden we dan voicemails beluisteren of een, door hinderlijke zoemtonen verstoord, gesprek aangaan.
Een schotel bleek de uitkomst! Hoewel ik zo’n ding afschuwelijk vind, ‘siert’ hij nu de schoorsteen van ons huisje. Ik kan weer online schaken, Wordfeud spelen met een collega, m’n mail lezen en -bijna dwangmatig- het wereldnieuws volgen. Een enkele keer bekijk ik mijn schermtijd en dan schrik ik toch wel: ik durf het u niet te vertellen.
Enfin, verleden week tijdens de voorjaarsvakantie, viel op dag twee de internetverbinding weg. Ik trachtte het hoofd koel te houden, maar na inspectie van de schotel op het dak -die stond er nog- en controle van de elektriciteitspaal naast ons huis -ook die stond er nog- en het aan- en uitzetten van het ontvangstkastje (of hoe zo’n ding ook mag heten), bleek de ontvangst nog steeds nul komma nul.
Maar in de auto gestapt en een paar kilometer verderop gebeld naar de provider. Nu spreek ik redelijk Frans, maar al mijn kennis verdampt als ik, zoals in dit geval, een Française aan de lijn krijg. Het spreektempo aan de andere kant en de niet zichtbare mimiek van de spreekster werken verlammend. Ik voelde me machteloos en zeer geïrriteerd. Stel je voor: een leven zonder internet… Ik moet zeggen dat mijn irritatie smolt als sneeuw voor de zon: alle ontvangst van mijn schotel bleek vanuit de Oekraïne geregeld te worden. "La centrale a été bombardée et la réception n'est plus possible pour le moment."
U hoort mij niet meer klagen.