"Het kan soms erg koud zijn en met bevroren handen is het lastig lampjes ophangen"

Bij Arie Polie (1937) uit Ouddorp begint het al in oktober te kriebelen. Hij is gek op kerstverlichting, - correctie - heel erg gek. Duizenden en duizenden lichtjes hangt hij in zijn tuin. Het zijn er te veel om te tellen. Er zijn mensen die jaarlijks speciaal een rondje langs zijn tuin rijden aan de Dorpsweg 40 om zijn inspanningen te bekijken. Het is een ware trekpleister. Arie levert er ook behoorlijk wat werk voor. "Het begon eens, jaren geleden, met een lichtslang aan de dakgoot en van lieverlee is het uitgegroeid tot wat het nu geworden is." Er is veel te zien. Diverse rendieren, lichtsnoeren in de vlaggenmasten, een zwaan, een pinguïn, een ijsbeer, diverse kerstmannen en tegenwoordig ook tien lasers die vrolijke spikkels projecteren op de witte gevel van het huis. Het is een waar lichtfeest. "Normaal sluiten we altijd de gordijnen als het buiten donker wordt, maar nu natuurlijk niet. Het is veel te leuk om vanaf de bank zicht te hebben op al die lichtjes. We kunnen zo bovendien de boel een beetje in de gaten houden. Er zijn er die de tuin in lopen, of jongelui die zo naar achter vliegen. Overal liggen snoeren, dat is echt linke soep!"

Coniferen 

Arie had vroeger een tuincentrum: Molenzicht. Hij begon daarmee pas op latere leeftijd, maar toen had hij er al een heel werkend leven opzitten. "Ik heb van jongs af aan altijd al gewerkt. Het begon met geld ophalen voor de waterleiding en met mijn vader meegaan naar de markt om varkens en kippen te laden. Ik zag de veehandel niet zitten, dus op mijn 15e ben ik op het land gaan werken bij een boer." Toen hij chauffeur kon worden, greep hij dat met beide handen aan. Hij reed met grote vracht- en kiepwagens en combinaties. Zand rijden, bitumen, stenen, hij deed het allemaal en maakte lange dagen. Dubbele diensten waren geen uitzondering. "Toen ik met Lies trouwde in 1960 hadden we niets. Ik had 56 gulden, zij 300. Dat was het. We konden inwonen en hadden een klein kamertje. We hadden niet eens een aanrecht. We hadden ook al snel twee dochters." Arie, geboren Stellendammer, moest een middenstandsdiploma hebben en hovenierspapieren om een tuincentrum te beginnen. Die haalde hij op zijn vijftigste, terwijl hij nog bij een baas werkte. "We verhuisden op een gegeven moment van de Beatrixweg naar de Dorpsweg en daar zat ook een stukje grond bij. Toen ben ik voor mezelf begonnen. Het ging met vallen en opstaan. De eerste coniferen waren zo snelgroeiend, dat ik er niets mee kon beginnen. Ze waren al gauw veel te hoog. Ik weet niet hoeveel ik er heb laten versnipperen. Een week zijn ze bezig geweest."

Acryl

Tuincentrum Molenzicht verkocht ook bemeste tuingrond. Arie lacht: "Drie zakken voor een tientje. Ik was aanvankelijk de enige die potgrond had in Ouddorp. Ik heb wat zakken verkocht. Later ben ik er tuintegels en tuinbeelden bij gaan verkopen. Ze gingen als warme broodjes. Natuurlijk verkocht ik ook kerstbomen. Ik teelde ze zelf, de Servische spar. Daar kwamen veel mensen op af. Ik stak de wortels rond af. Dan goed vasttrappen en beregenen. Je krijgt zo mooie vaste kluiten en belangrijker, ze vallen niet uit." 

Van de kerstbomen was de stap maar klein naar kerstversiering. "Ik denk dat het in jaren zeventig was, toen we de eerste lichtslang aan de dakgoot bevestigden. Ik kwam in die periode ook twee rendieren tegen, die vond ik zo leuk. Die heb ik toen gekocht." Voor de inkoop van zijn tuincentrum kwam hij op beurzen en bij groothandels. "Ik kwam er van alles tegen en kocht voor mezelf er ook steeds een paar dingen bij. Een snoer hier, een rendier daar. Vooral acryl, dat is mooi spul. Ook op marktplaats zocht ik ernaar. Tja, en dan heb je opeens een heleboel. Ik heb nu alweer wat op het oog, maar ik wacht tot na nieuwjaar, want dan kun je het vaak kopen in de uitverkoop met korting." Ook zijn vrouw houdt van de kerstverlichting in de tuin, maar helpen mag ze niet. Arie doet het allemaal zelf. "Ik kijk er altijd enorm naar uit om alles weer op te tuigen. Ik word nu wat ouder, maar zolang ik het volhoud met mijn gezondheid, blijf ik het doen. Het kan soms erg koud zijn en met bevroren handen is het lastig lampjes ophangen. Laatst kon ik geen tie-wrap meer vastzetten, toen ik de lichtjes in de wieken van de molen wilde hangen. Ik begin nu half oktober, wel halve dagen, alleen ’s morgens, anders blijf je bezig. Even na de Sinterklaas doen we ze dan voor de eerste keer aan."

Repareren

Als alles op de pallet met de heftruck door het open raam van de zolder van de schuur naar beneden is gehaald, kan operatie tuinverlichting beginnen. Arie heeft geen vaste opstelling, ieder jaar staat alles weer anders. Aan een uitschuifbare 'wolfsteel' heeft hij een haak bevestigd. Ook aan alle snoeren met lichtjes heeft hij haken gemaakt. Op de trap kan hij met de steel zo eenvoudig, meters boven zijn hoofd, de lampjes in de bomen hangen. "Daar begin ik altijd mee, de bomen daarachter", wijst hij met handgebaren. "Kijk!" Hij wijst nu op de lichtsnoeren. "Die maak ik warm met een föhn, anders kun je ze niet buigen." Stukje bij beetje wordt de tuin gevuld. "Natuurlijk check ik of de lichtjes het doen voor ik ze plaats. Je moet je trouwens niet vergissen in de hoeveelheid werk. Al dat goedkope spul gaat snel kapot, vaak het stekkertje of er vlak achter. Ik ben dus veel bezig met repareren. Ik gooi niets weg, want je weet nooit of je het nog wel eens kunt gebruiken. Pas liet ik een transformator van de trap vallen, die van het lantaarntje naast de voordeur met dat kerstmannetje erin. Kapot natuurlijk! Ik heb de stekker met siliconenkit gevuld en nu doet hij het weer. Alleen het versje speelt hij niet meer, maar het lichtje doet het." Een lievelingsobject heeft hij niet. Hij vindt alles bij elkaar gewoon heel mooi. "Die kerstman daar, is mijn laatste aanwinst. Die heb ik gekregen van Sinterklaas."

Bloempotten

Ook binnen in huis is het rijk versierd met kerstversiering. Hoe bont en gekleurd de lichtjes buiten zijn, zo stemmig wit en zilver is het binnen. Arie lacht: "Je ziet het. Binnen is iemand anders de baas!" Zijn vrouw geniet ook van de lichtjes buiten, haast ze zich te zeggen. Ze is wel blij dat er vorig jaar door haar schoonzoon krachtstroom is aangelegd. Arie vervolgt: "Het ging niet meer. Om de haverklap vlogen de stoppen eruit. Dat hebben we nu niet meer. We hebben dit jaar trouwens überhaupt weinig storing. Dat komt ook omdat ik allemaal bloempotten over de contactdozen heb gezet. Ideaal, want als er water bij komt, dan is het raak." 

Het aanzetten van de lichten in de tuin gaat heel geavanceerd, met een spraakcomputer. Arie demonstreert het graag: "Kerstverlichting aan!" De computer antwoordt met: "Prima." Binnen luttele seconden springen buiten de lampjes aan. Dan is er voor de voorkant van het huis nog een aparte afstandsbediening. Arie laat zijn verlichting hangen tot de tweede week van januari. Dan ruimt hij alles weer op. Voorheen draaide hij strengen van de snoeren om zijn elleboog, nu maakt hij kleinere rolletjes om zijn hand. "Dat gaat veel beter, heb ik gemerkt. Ik was altijd een hort aan het tobben met snoeren die in de war zaten, voor ik ze kon ophangen. Zeker met koude handen is dat niet te doen. Laatst kon ik geen tie-wrap meer vastzetten toen ik de lichtjes in de wieken van de molen wilde hangen."

Draadjes

De kinderen uit de buurt komen ’s middags vaak al vragen wanneer de lichtjes aangaan. "Ze staan erop te wachten", lacht Arie. "Ik doe ze meestal rond kwart voor vijf aan. Ze wezen me er trouwens laatst op dat het kleine hondje het niet deed. De draadjes gaan steeds los. Dat geloof je toch niet? Dan brandt er zoveel, maar dat ene kleine hondje dat het niet doet, valt ze op." De stroomrekening moet de pan uit rijzen. Arie kijkt er maar niet naar. "Alle hobby’s kosten geld. Ik heb mijn hele leven hard gewerkt, als dit nu al niet meer kan. Vorig jaar kreeg ik trouwens nog geld terug. Dus zo’n vaart zal het wel niet lopen."