Elly Schipper schrijft

‘Ik vertrok, wij vertrokken naar Extremadura’

In een telefonisch interview vertelt Elly Schipper graag haar ‘onwaarschijnlijke verhaal van het zenuwslopende proces met de Spaanse overheden’, waarbij het tot op de laatste seconde ongewis zou blijven of ze hun kleine bungalowpark mochten gaan bouwen, maar ook doet zij verslag van hun kennismaking met het Spaanse leven, waarbij gewone en ‘ongewone’ zaken elkaar in rap tempo afwisselen.

Ongetwijfeld zullen veel lezers van deze krant Elly Schipper of haar man Gertjan de Zoete kennen. De eerste vier jaar van haar leven groeide Elly in hotel/restaurant/café Bellevue op ‘D’n Diek’ op. Haar ouders waren eigenaar van dat in die tijd heel bekende horecabedrijf. Toen Elly vier jaar was, verkocht de familie Schipper Bellevue en vertrok naar Rotterdam.
“De band met het eiland bleef, zo bleven mijn ouders hun leven lang geabonneerd op het Eilanden-Nieuws”. Later bleek dat ook Elly Goeree-Overflakkee niet vergeten was, want op 26-jarige leeftijd keerde ze terug naar het eiland, waar ze lange tijd actief was in het onderwijs. Elly is juf en later directeur geweest van de CNS Zomerland in Stellendam. Daarna is ze als lerares Nederlands werkzaam geweest op de Christelijke Scholengemeenschap Prins Maurits in Middelharnis. Haar man Gertjan de Zoete is leraar aan de School voor Speciaal Basisonderwijs Het Kompas in Middelharnis geweest. Daarnaast is hij een bekend natuur- en landschapsfotograaf en is hij jarenlang lid geweest van Fotoclub De Rarekiek.

Bijzondere periode

Elly verzekert dat zij en Gertjan altijd met heel veel plezier op het eiland hebben gewoond en gewerkt tot 2008, toen hun droom (het starten van een kleinschalig toeristisch bedrijf) hen naar Extremadura voerde. In haar boek ‘Ik vertrok, wij vertrokken naar Extremadura’ beschrijft Elly de periode beginnend bij het afscheidsfeest in Melissant tot aan de uiteindelijke realisatie van hun project. In het ruim 300 pagina’s tellende boek neemt Elly u mee naar Extremadura en u beleeft, mede door de prachtige foto’s van echtgenoot Gertjan, de totstandkoming van hun Finca Las Abubillas.

Het hele verhaal begint eigenlijk in 1993, als een vader van één van haar leerlingen haar vraagt of ze wel eens in de Spaanse Extremadura waren geweest. Deze man was vogelfotograaf en kende Gertjan van zijn publicaties in fotobladen. Gertjan en Elly waren daar nooit geweest. In de kerstvakantie van 1995 reisden ze voor het eerst naar Extremadura. Vogels, rust en het ontbreken van mensenmassa’s zorgden ervoor dat Elly en Gertjan meteen verliefd werden op die omgeving.
Gertjan, die in die tijd kampte met een hevige burn-out, had er wel voor altijd willen blijven. Elly vertelt dat het bij haar nog even duurde, voordat zij het roer ook om wilde gooien. “Ik had een prachtige baan op ‘de Maurits’, we hadden in Melissant een heerlijk vrijstaand huis, we hebben op het eiland een aantal fantastische vrienden, dus voor mij was het niet vanzelfsprekend om voorgoed te vertrekken”.

Nieuwe uitdaging

Uiteindelijk, na lange voorbereiding, kwam ook Elly tot de overtuiging dat ze beiden toe waren aan een nieuwe uitdaging. Ze konden een huisje huren van Spaanse vrienden Maximo en Maria en ze hoopten zo snel mogelijk een eigen onderkomen te vinden. Maar zo snel ging het niet, zo leerde de praktijk. Deze Maximo en Maria hebben later veel voor hen betekend in ‘de strijd’ met de Spaanse bureaucratie. Het doel was om niet alleen voor henzelf een permanent onderkomen te vinden, maar ook ruimte om een aantal bungalows voor de verhuur te bouwen op een nog aan te kopen terrein in Extremadura. Vooral Maria heeft hen in de jaren die volgden, altijd bijgestaan. “Zonder haar zouden we het niet gered hebben”, verzucht Elly.

Er wordt in Nederland nogal eens geklaagd over een stroperig werkende overheid, maar in Spanje is het minstens zo erg. Het heeft maar liefst ruim drie jaar geduurd voor er officieel toestemming was voor de aankoop van de grond en de bouw van de bungalows kon beginnen. Nauwgezet heeft Elly ‘de martelgang’ beschreven die ze hebben moeten ondergaan in de contacten met de Spaanse overheid. 

Hoop en vrees

In haar dagboek beschrijft Elly uitvoerig de jaren van hoop en vrees die zij moesten doormaken voordat ze grond konden aankopen en, wat ook heel wat voeten in de aarde had, een bouwvergunning voor hun te bouwen bungalows. Uiteindelijk kon op maandag 16 januari 2012 de eerste spa de grond in voor de realisatie van hun droom. Nu, bijna tien jaar later, worden de bungalows onder de naam Finca Las Abubillas veelvuldig verhuurd.

Minutieus heeft Elly het proces in haar dagboek bijgehouden. Als ze terugkijken naar hun eerste jaren in Spanje, dan vinden ze het zelf ook een wonder dat ze het al die jaren zowel emotioneel als financieel vol hebben kunnen houden. Het was een strijd waarin ze te maken kregen met langs elkaar heen werkende overheidsinstanties, de verschillende interpretatie van wetten en regels en dan was natuurlijk ook altijd de taalbarrière latent aanwezig. “Het was een periode van onzekerheid, angst voor een mislukking en vooral stress…”

In ons gesprek vertelt Elly dat Finca Las Abubillas heel goed draait. Veel rustzoekers uit Nederland en België hebben de weg naar Extremadura weten te vinden. Onder hen zijn veel vogelliefhebbers, Gertjan verzorgt regelmatig excursies in de prachtige omgeving. Ook worden er desgewenst fotografieworkshops voor de gasten verzorgd. Verder is de omgeving uitermate geschikt voor wandelingen van verschillende afstanden.
Zijn de zorgen nu weg? Nee, die zijn er nog. Elly vertelt dat ze tijdens de afgelopen twee coronajaren veel inkomsten hebben moeten missen toen toeristen uit het buitenland wegbleven. “Gelukkig hebben we tijdens de coronaperiode veel Spanjaarden mogen verwelkomen in onze coronaveilige omgeving”. Een eigen huis hebben ze nog steeds niet, als ze kunnen wonen ze zelf in een van de vijf bungalows op het terrein, maar soms moet er plaats gemaakt worden voor gasten en moeten ze verhuizen naar het dorp. Er rest hen nog een droom: een eigen huis op hun eigen prachtige Finca Las Abubillas.

Ondanks dat ze veel tegenslag hebben mogen ervaren, hebben ze het zeer goed naar hun zin nu Extremadura hun nieuwe ‘thuis’ is geworden. Natuurlijk houden ze nog veel contact met vrienden en familie en Goeree-Overflakkee zullen ze nooit vergeten.