Ik ben thuis
Afgelopen week keek ik naar een aflevering van 'Jochem in de wolken'. Hij omschreef hoe een van de vogelparen, die hun leefgebied hebben in de Biesbosch, apart van elkaar naar warme landen trekken om te overwinteren. Als het warmer begint te worden in Nederland trekken ze weer naar ons kikkerlandje en vinden elkaar weer terug op precies dezelfde plek. Zonder TomTom en zonder WhatsApp vinden ze elkaar en hun thuis altijd terug.
Zelf ben ik ook een poosje op ontdekkingstocht geweest. Ik wilde mezelf verrijken en kunnen verbeteren, maar daarin ben ik ook een beetje mijn thuis uit het oog verloren. Twee jaar ben ik pad geweest om, na verschillende paden te hebben bewandeld, een beslissing te maken. Eén die ik van te voren nooit had verwacht te nemen. Doordat ik wegens ziekte tijd had om goed na te denken, heb ik na lang wikken en wegen een droom losgelaten en ben ik weer thuis. Thuis bij mijzelf en thuis bij mijn mannen.
Loslaten ging niet van harte en bracht verdriet, maar nog meer opluchting bij ons allemaal. Een druk viel van mijn schouders, zorgde voor rust en ik kwam weer thuis. Met de nadruk op ‘ik’. Ik: de mama, de vrouw, de (schoon-)dochter, de zus en niet te vergeten ‘Nicole’. Omdat ik alles voor de volle 100 procent wil zijn en kunnen, liep ik mijzelf bijna voorbij. Een perfectionist noemen ze dat ook wel, toch?
Een poosje voelde het loslaten aan als falen, maar ondertussen heeft het plaatsgemaakt voor een veel mooier gevoel: liefde. Ik ben en blijf degene die ik wil zijn en waar ik voor sta en haal hier mijn voldoening uit.