Van oplossing naar oplossing
Op mijn werk word ik vaak ingezet om kinderen te helpen die een extra handje kunnen gebruiken. Het is ook wat ik het liefste doe. Oplossingen bedenken en verzamelen om daarna samen tot een zo mooi mogelijk resultaat te komen. Daarbij vind ik het fijn om de kinderen het gevoel te geven dat zij niet voor mij werken, maar dat ik er ben om hen te helpen. Dit is niet altijd gemakkelijk.
Want stel je eens voor dat je al minstens tien keer dezelfde soort som hebt uitgerekend, maar het gewoon niet lukt om het antwoord te krijgen. Ontzettend frustrerend. Ook deze kinderen willen het kunnen en hun best doen voor hun leraren en ouders. Ik probeer het gevoel dat zij het goed moeten doen voor een ander om te keren naar het feit dat ze het voor zichzelf doen en dat een kleine verbetering een fantastisch resultaat is.
Afgelopen week kreeg ik de kans om met een meisje te werken aan haar rekenwerk. Ik noem het met opzet werk, want voor haar voelde het zo. We bespraken samen de opdracht, ik maakte de opdracht overzichtelijk door het voor haar te tekenen en we zorgden er samen voor dat we het goede antwoord vonden.
Na de pauze gaf ik haar een spelletje om mee te nemen naar huis, zodat ze door het spelen van het spel nog een beetje verder kon oefenen. Blij stopte ze het spel in haar tas.
De volgende ochtend huppelde ze de klas binnen en zei dat ze het spel gespeeld had, wat ook bleek toen we samen de sommen van die dag bekeken. Deze keer gaf ik haar na de pauze een complimentenkaartje. Wederom was ze zo trots als een pauw en stopte het kaartje in haar tas.
Stiekem ben ik ook een beetje trots op mezelf voor het vinden van een simpele oplossing voor een voor haar frustrerend iets. Want zolang ik een klein stukje kan zijn in deze grote en ingewikkelde puzzel ben ik waar ik wil zijn en doe ik wat ik moet doen.