Dit is pas leven!
De vraag is wat wij zelf invullen voor ‘dit’ in het ‘dit is pas leven’. Niemand zal na enig nadenken nog aan een paar miljoen euro kunnen denken of andere materiële dingen. Dat zou een ‘dit is pas leven’ zijn voor een paar dagen, weken, misschien zelfs voor een paar jaar. Duidelijk kan zijn dat voor een zieke ‘genezing’ leven is, voor iemand met een enorme schuld ‘kwijtschelding’ weer adem doet halen en iemand met ‘een scheur in zijn ziel’ iemand die eindelijk een luisterend oor heeft gevonden en iemand die verbinding aangaat in zijn of haar nood.
‘Dit is pas leven!’ Het gaat in deze uitroep om de kwaliteit van leven, wat we een ‘goed’ leven vinden. In onze tijd is dat woordje ‘goed’ vooral neergelegd bij ons gevoel. Iets is goed als het goed voelt en eigenlijk moet iedereen zich goed kunnen voelen. Een stoorzender bij ons gevoel van wat ‘goed’ is, kunnen we en willen we niet verdragen. Ja, ik weet dat er andere tijden waren waarin (bijna) uitsluitend anderen voor iemand bepaalde wat ‘goed’ was en er sprake was van een ongezonde opdringerigheid. Het eigenaardige is dat juist nu ‘dit is pas leven’ een eigen keuze lijkt te zijn, we op een heel andere manier wat opgedrongen krijgen. Soms zelfs van een minister (‘wie zich niet laat inenten is decadent’) of minister-president. Bij dit laatste denk ik aan de uitbarsting van morele verontwaardiging richting Hongarije. Maar waar is dan de verontwaardiging gebleven over onze eigen moraal?
‘Wie…. heeft, die heeft het leven’. Dat is een uitspraak in de eerste brief van Johannes. Het is ingevuld: kwaliteit van leven heb je pas als je ‘de Zoon’ hebt. Daar is de relatie, de verbinding met Jezus Christus mee bedoeld. Wie de Zoon heeft, heeft immers vrede, vrijheid en vreugde. Dat is pas leven! Eeuwig leven is daarom wat meer dan ‘eindeloos’ leven: het gaat om de vulling van het leven, de vervulling. En ja, wie hier dit leven leeft, leeft voor altijd.