Hulp
Sommige dagen zijn beter dan andere. Vandaag vind ik mijn vak niet leuk meer. De lol is eraf. Er is te veel veranderd sinds ik begon als huisarts. De zorg heeft in razend tempo afstand genomen van de patiënt en de zorginstanties voelen zich allang niet meer verantwoordelijk voor het welzijn van hun patiënten. Compassie wordt ontmoedigd en betrokkenheid veroordeeld. Toen vandaag een reddeloze patiënt in mensonterende toestand geweigerd werd in het verpleeghuis, klikte er iets in mijn hoofd. Waar is het mis gegaan? Wat gebeurt er toch in Nederland, op Goeree Overflakkee?
Ik snap best dat de zorg murw is. Marktwerking (het recht van de sterkste) heeft de meeste barmhartigheid er wel uitgeslagen en het geprotocolleer en gestopwatch draagt niet bij aan de liefde die we voor onze patiënten voelden toen we nog gewoon nadachten in plaats van uitvoerden. Maar het ligt niet alleen aan de onkostenverzekeraars of aan de beleidsmakers, het ligt ook aan onszelf. Aan de hulpverleners die liever geen hulp verlenen en die al nee roepen voordat je om hulp vraagt. Welwillendheid is slecht voor de portemonnee. De hulp en de bedden zijn kostbaar en die gaan ze heus niet zomaar aan iedere patiënt verspillen. Mensonterende toestanden? Nou en?
Ik weet dat ik moet schipperen en met een beetje losheid en humor verder kom dan met boosheid, maar… Ik maak me echt zorgen. Waarom worden zorgverleners die proberen voor patiënten op te komen als vermoeiend ervaren? Hoe kan ik nou ruzie krijgen als ik alleen maar vraag om mijn patiënt te helpen? Wat is daar vijandig aan? Ik vraag toch niet om een plaatsje in een verpleeghuis om iemand te pesten? Een huisarts heeft nu eenmaal zelf geen beddencapaciteit en soms snijdt een thuissituatie echt door merg en been. Voordat ik huisarts werd, wist ik niet dat ik zo vaak letterlijk zou moeten smeken om hulp.
En ik snap best dat het zorgstelsel nu eenmaal zo is ingericht dat we alleen nog maar iets mogen doen als er een protocol is en dat we hulp als een verhandelbaar product dienen te zien. Ik voel me blijkbaar ouderwets verantwoordelijk. Ik voel me schuldig als een patiënt van mij in een middeleeuwse toestand moet leven omdat er geen bed in het verpleeghuis is. Dat moet ik niet doen. Ik moet zo een patiënt de rug toekeren en vergeten. Niet naar huis gaan en boze, chagrijnige columnpjes zitten tikken.