Wat vliegt de tijd
Afgelopen weekend vierden we de vijftiende verjaardag van onze knul. Terwijl we de slingers en ballonnen aan het ophangen waren, besefte ik me opeens dat we een jaar geleden van alles uit de kast trokken om hem toch een leuke verjaardag te geven ondanks corona.
Zo zongen familieleden en buren hem toe, stond een verslaggever van de krant op de stoep en kreeg hij meer dan 50 verjaardagskaarten. Bij het afsluiten van de dag moest ik hem toch beloven, dat ondanks hij de beste verjaardag ooit had gehad, hij volgend jaar zijn verjaardag weer 'normaal' mocht vieren. Zo gezegd zo gedaan, echter had ik nooit kunnen weten dat we dit jaar wederom op een bijzondere manier zijn verjaardag zouden vieren.
Het 1 april. Voorzichtig peilt Sem hoe zijn verjaardag eruit zal zien. Nadat ik hem vertel dat we weer geen visite kunnen ontvangen, wordt hij boos. 'Maar je hebt het beloofd!', klinkt luidkeels. Iets beloven aan Sem is als het ondertekenen van een belangrijk contract. Beloofd is beloofd. Ik bied mijn excuses aan en probeer uit te leggen dat ik nooit had kunnen weten dat we dit jaar nog in hetzelfde schuitje zaten. Hij bedaart iets, maar aan zijn blik zie ik dat hij er nog niet helemaal mee akkoord gaat.
De dag van zijn verjaardag breekt aan. Wederom hebben we weer van alles bedacht om er een geweldige dag van te maken. We versieren samen het huis, maken een mooie taart en eten allerlei lekkers. Omdat de visite niet naar ons kan komen, brengen we coronaproof in een versierde auto gebakjes rond. De hele dag loopt Sem met een grote lach op zijn gezicht rond en voordat we het weten is er een geweldige dag voorbij.
Voordat ik zelf onder de wol kruip, kijk ik nog trots even om een hoekje naar onze slapende 15- jarige en besef me wederom dat de tijd vliegt.