Mavo-3
Lopen er normaal zo’n 1500 leerlingen door de school, nu is het gebouw uitgestorven. De enigen die fysiek de lessen volgen zijn de leerlingen van de examenklassen. De gangen zijn leeg en waar normaal drommen leerlingen na een belsignaal van lokaal wisselen, hoor ik alleen mijn eigen voetstappen echoën. Het altijd zo bruisende gebouw is nu zielloos. De meeste collega’s geven vanuit huis les en de gymdocenten begeleiden in kille lokalen (ventilatie is belangrijk) de leerlingen die thuis, om welke reden dan ook, niet aan de slag kunnen.
Vandaag om 8:35 uur mavo-3 online. Ik zit in mijn kamer op school en log in bij Teams en zie op mijn scherm 27 rondjes met daarin de initialen van de leerlingen. Op de rechterkant van het scherm zie ik de namen voluit van de deelnemers. Ze hebben nu hun microfoontje en camera nog dicht staan. Mij kunnen ze wel zien. Op mijn verzoek –ik zie toch graag aan wie ik les geef- komen de leerlingen in beeld. De meesten zitten zo te zien op zolder. Ik zie dakramen, posters en bij sommigen alleen een plafond. Een enkele keer loopt er een kat langs het toetsenbord of kwettert een parkiet door de les.
De les verloopt stroperig. “Meneer, me (‘mijn’ sterft bij hen uit) boek ligt nog beneden” of “Ik heb me schrift niet bij”. (Bij wie vraag ik me dan altijd af) Op mijn verzoek de microfoon te openen chat een meisje: “Ik kan niet antwoorden, meneer, want mijn ouders slapen nog” of, nadat de les al een behoorlijk eind gevorderd is en ik een vraag stel “Waar zijn we, meneer?”. Ik neem het ze niet kwalijk. Ik probeer de vaak uitgebluste blikken wat leven in te blazen, vertel een anekdote, laat ze hun ervaringen vertellen, maar bemerk machteloos dat er geen echte interactie is met de klas, die nu geen groep is, maar bestaat uit 27 individuele leerlingen die vandaag nog 6 lessen online moeten volgen en er ernaar snakken gewoon weer naar school te gaan. Triest.