Zeesterren en YouTubers
Er staat rekenen op het programma. Hardop leest hij voor: “Lisa heeft vijfentwintig appels. Die verdeelt ze over vijf manden. Hoeveel appels komen er in elke mand?” Onder het verhaaltje staat een blanco deelsom. De cursor knippert uitnodigend. Daniël trekt diepe rimpels in zijn voorhoofd. “Ik vind het echt moeilijk, hoor. En saai.” “Welke tafel hoort er bij deze som?”, help ik hem op weg, terwijl ik ondertussen de vaatwasser inruim. “Weet ik veel”, schokschoudert zoonlief en werpt een verlangende blik naar buiten. Zijn skeelers liggen nog voor de achterdeur. “O wacht, de tafel van vijf natuurlijk.” Rap gaan zijn vingers over het toetsenbord. “Ik heb hem goed!” Hij buigt zich alweer naar het scherm om de volgende som te lezen.
Dat geeft mij de tijd om snel even een wasje op te hangen. Ik haal een donkere dertig graden draai uit de wasmachine en loop de trap op om de kleding op de voorzolder aan de lijn te hangen. Op de tweede verdieping bevindt zich ook de kamer van mijn oudste zoon Arian, die zijn laptop van school heeft meegekregen en bezig is met de lesstof van groep acht. Tenminste, dat zou hij moeten zijn. Zijn deur is dicht, maar stil is het niet. Vanuit de slaapkamer schalt de opgewonden stem van een YouTuber, die ijverig bezig is om meer volgers te verzamelen.
Ik zet de wasmand op de grond en gooi resoluut zijn deur open. “Wat ben jíj aan het doen?” Ari kijkt betrapt op. “Ik ben natuur aan het maken.” “En wat is dat dan?”, wijs ik met een blik op het scherm van zijn spelcomputer, waar een jongen met een zwarte pet duidelijk alle aandacht opeist. Mijn zoon trekt een schouder op. “Gewoon, een filmpje op de achtergrond.” “Uit dat ding!”, zeg ik, breed geposteerd in de deuropening. “Zo kun je toch niet werken?” Met een druk op de knop legt Arian de vlogger zuchtend het zwijgen op en sluit niet al te subtiel zijn slaapkamerdeur. Ik hang met ferme bewegingen de was op en loop de zoldertrap weer af.
Op de overloop vind ik Daniël, die liggend als een zeester rondjes draait op de laminaatvloer. “Ik snap het alweer niet, mam. Kom je helpen?” Ik kijk op de klok. Nog een halfuurtje, dan hebben we pauze. Ik schuif naast mijn jongste zoon aan tafel. Samen rekenen we uit hoeveel koekjes de vriendjes van Tom krijgen en wat de uitkomst van achttien gedeeld door zes is. Wat kijk ik uit naar mijn bakje koffie! Daarom: chapeau voor al die ouders, die weer aan de bak mogen als instant meester of juf! We redden het wel. Ondanks de zeesterren en YouTubers.