Een scène tussen de kinderkarretjes
Dure kaartjes voor een concert van K3 aanschaffen en vervolgens een paar weken later van je oudste vernemen dat ze de meidengroep voortaan - ik quote - 'niet meer zo leuk' vindt. Of nog snel even boodschappen willen doen en er vervolgens getuige van zijn hoe je peuter zich met gevoel voor drama languit tussen de kinderkarretjes laat vallen, vastberaden om pas op te staan als ze er eentje mee de supermarkt in mag nemen.
Als ouder moet je nogal eens overrekenen. En dat ligt me niet zo, moet ik bekennen. Maar ik ben gelukkig niet de enige, zo bleek in 2020, dat toch wel de boeken in zal gaan als Het Grote Overreken-jaar. Maar weinig liep dit jaar zoals gepland of verwacht. Alles wat voorheen zo gewoon had geleken - naar je werk, naar school, een normale hoeveelheid wc-papier in de voorraadkast, een verjaardag vieren of een dagje uit - bleek opeens niet meer zo vanzelfsprekend of zelfs onmogelijk. En alles wat we eerder achteloos omarmd hadden - de vrijdagborrel met collega's, dat spontane dagje winkelen of je schoonmoeder - was opeens anderhalve meter (of nog veel verder) weg. 2020 was een raar jaar. Wat 2021 brengt, is koffiedik kijken. Er zal vast ook volgend jaar nog eens overgerekend moeten worden. Maar wat hoop ik dat van harte weer in de supermarkt te kunnen doen, als we weer met het hele gezin boodschappen kunnen doen en onze jongste - die er in dit coronajaar de leeftijd en het temperament voor heeft gekregen - tussen de kinderkarretjes een scène schopt. We zullen als het zover is natuurlijk pedagogisch fronsen, voet bij stuk houden en het door haar uitverkoren kinderkarretje vastberaden terug in het rijtje met kinderkarretjes duwen. Om daarna terwijl we - ongetwijfeld met een luid krijsende peuter onder de arm - onze weg in de supermarkt vervolgen stiekem onze zegeningen te tellen. Want daar hoort een enorme scène om een doodgewoon kinderkarretje - dat niet langer omringd wordt door ontsmettingsmiddelen - na dit gekke jaar gewoon bij!