Toeslagenaffaire
Het blijkt dat mensen door een geringe fout jarenlang in de financiële problemen zijn geraakt. De regering heeft inmiddels besloten om de bekende gevallen met € 30.000,00 tegemoet te komen. Dit is echter nog maar een begin van de oplossing. Het zal vele jaren duren en ook vele honderden miljoenen belastinggeld om dit weer recht te trekken. Uiteindelijk moet de belastingbetaler opdraaien voor de kosten van dit verkeerde beleid. Dat is trouwens wel meer het geval. In 2008 lieten de banken door verkeerd beleid een totale chaos ontstaan. Het was de belastingbetaler die voor de rekening ervan opdraaide.
Het is de vraag hoe de toeslagenaffaire verder zal verlopen. Het is niet onmogelijk dat de regering erom zal aftreden. Het leven van mensen is diepgaand geraakt en de regels voor onze rechtsstaat zijn met voeten getreden. Het is niet zo dat dit zomaar voorbij kan gaan. Ergens in de loop van januari 2021 zal er in de Tweede Kamer over worden gesproken. De minister-president zal zich moeten verantwoorden en het is de vraag hoe de politiek hier verder mee om zal gaan. Overigens moet wel worden gezegd dat deze hele affaire mede aan de politiek te danken is. In het jaar 2004 werd vanuit de politiek grote druk uitgeoefend om met een dergelijke regeling te komen. Vooral het bevorderen van de werkende moeder was hierbij erg belangrijk. Er is toen een regeling gemaakt die, zo blijkt achteraf, erg fraudegevoelig was. De politiek heeft er soms een handje van om dingen voor te stellen die moeilijk uitvoerbaar zijn. En dan komen er natuurlijk achteraf problemen. De ambtenaren moeten dan dergelijke plannen uitvoeren, maar het is de politiek die dit soort dingen op de rails heeft gezet. Uitvoerbaarheid en betaalbaarheid is bij overheidsbeleid erg belangrijk. Als daar niet goed op wordt gelet, dan komen er later zeker problemen. Dat maakt de hele toeslagenaffaire heel erg duidelijk.
Wat uitvoerbaarheid betreft zullen we trouwens de komende jaren nog wel meer dingen gaan meemaken. Ik begin maar niet over het zogenoemde stikstofbeleid waarbij de overheid regels heeft gesteld die het niet nakomt. Heel erg begrijpelijk dat de rechter dan ingrijpt en de overheid dwingt om haar eigen regels serieus te nemen. Ondertussen zijn wel de boeren en de bouwers de dupe van de regels die gesteld zijn. De politiek heeft er de laatste jaren een handje van gekregen om veel te beloven maar niet goed na te gaan of het ook wel allemaal kan. Dat verschijnsel doet zich trouwens ook voor bij het beruchte klimaatbeleid. Er worden doelstellingen geformuleerd die bij lange na niet worden gehaald. Dat wist men eigenlijk al bij het samenstellen van die doelen. Niettemin ging men vrolijk op het verkeerde pad verder. Wat dit betreft is ook de gedachte dat we ‘allemaal van het gas af moeten’ een sprekend voorbeeld. De politiek wil dat alle huizen in Nederland in 2030 van het gas van zijn. We weten nu al dat dit niet zal kunnen en dat het ook niet verstandig is. In Duitsland gaat men zelf meer en meer over op gas omdat dit beter is voor het klimaat. Soms raak je de draad helemaal kwijt in het huidige beleid.
De les van al dat soort dingen is dat we weer gewoon terug moeten naar de realiteit. We hebben niets aan een regering die grote plannen heeft, prachtige dingen op papier voorstelt, maar waar men niet goed de uitwerking ter hand neemt. Het wordt tijd voor een regering waar mensen op kunnen vertrouwen en die dingen belooft die waar worden gemaakt. Dat is dus een dienstbare overheid, die niet gedreven wordt door hoge idealen maar door de concrete noden van mensen. De overheid als Gods dienares, u ten goede.