Zitha Barendrecht: “We ervaren ook in de tweede golf veel steun”
SOMMELSDIJK - Overweldigend. Zo omschrijft Zitha Barendrecht (30) de steun die het zorgpersoneel op Goeree-Overflakkee ontving tijdens de eerste coronagolf. Barendrecht is eerste verantwoordelijk verzorgende van de speciale corona-afdeling in Nieuw Rijsenburgh. “Nu, tijdens de tweede golf, krijgen we nog steeds steun, maar gaat het geleidelijker. Het is meer te behappen.”
Door Gert Klok
De inwoonster van Hellevoetsluis werkt sinds 2017 in Nieuw Rijsenburgh. “Ik was eerst gedetacheerd als verzorgende op de observatieafdeling. Daar keken we of mensen opgenomen moesten worden of dat ze thuis konden blijven wonen, en welke zorg ze dan nodig zouden hebben.” Dat werk is sinds de uitbraak van Covid-19 voorlopig verleden tijd. De observatie-unit werd omgebouwd tot corona-afdeling tijdens de eerste golf, toen Nieuw Rijsenburgh zo zwaar werd geraakt door het virus. “We vingen tijdens de eerste golf en ook nu coronapatiënten op vanuit het ziekenhuis en Nieuw Rijsenburgh. Enerzijds om de druk op de verpleegafdelingen in het ziekenhuis in Dirksland te verminderen, maar ook om verspreiding in het verzorgingshuis zelf tegen te gaan.”
In vergelijking met de eerste golf is er nu vooral veel meer kennis over hoe om te gaan met het virus, aldus Barendrecht. “We hebben heel veel geleerd van die eerste golf, wat wel en wat niet werkt om besmettingen te voorkomen. We hebben meer handvatten en daardoor ook meer controle, omdat we meer weten.” Er heerst volgens Barendrecht nu vooral rust op de afdeling. “Dat was zeker tijdens het begin van de uitbraak in maart wel anders. Ik zal die zondag dat de eerste besmetting werd vastgesteld nooit vergeten. Natuurlijk waren we bang voor dat onbekende virus, maar we hebben ook meteen de juiste dingen gedaan.”
Veelzeggend is dat niemand van het speciale team van verzorgenden op de corona-afdeling tot nu toe besmet raakte met het virus. “Weet je wat het meest spannende moment was de afgelopen tijd? Het moment dat we ‘schoon’ waren. Toen mochten we weer zonder beschermingsmiddelen aan het werk en voelden we ons eigenlijk minder veilig dan daarvoor”, vertelt de Hellevoetse verzorgende. “Het klinkt misschien gek, maar ik voel me nu minder veilig in de supermarkt dan op onze corona-afdeling. Als ik zie hoe makkelijk mensen er nu mee omgaan, doet dat me verdriet. Veel mensen beseffen nog altijd niet hoe ziek je kunt worden van corona.”
Acties
De steun voor het zorgpersoneel was tijdens de eerste golf gigantisch. Applaus, T-shirts aan de loopbrug bij het ziekenhuis, bedrijven die toch ruimte vonden om steun te bieden terwijl ze het zelf al moeilijk hadden, om van alle particuliere acties voor tekeningen en lekkers nog maar te zwijgen. Inmiddels is het applaus verstomd en zijn er nog nauwelijks acties. Barendrecht vindt dat laatste overigens niet heel erg. “Het was geweldig, maar ook overweldigend wat er allemaal werd gedaan. We wisten eigenlijk niet zo goed wat we ermee aan moesten. We ervaren nu zeker ook steun, maar het gaat wat geleidelijker. Het is nu behapbaar.”
De verzorgende is blij dat cliënten nu weer bezoek mogen ontvangen, ook op de corona-afdeling. “Eén keer per dag een uur lijkt weinig, maar is voor hen het hoogtepunt van de dag.” De bezoekers zijn overigens zeer goed ingepakt. “Ze dragen precies dezelfde beschermende hulpmiddelen als wij.”
Wat ook mooi is om te zien, is hoe alle verschillende disciplines samenwerken. “Naast ons verzorgende werk zijn er ook de visites van de arts en de fysiotherapeut die op oproep langskomt, omdat de mobiliteit van patiënten vaak verslechtert door corona.” Ook de geestelijk verzorger is er regelmatig en een psycholoog is nooit ver weg. “Naast de fysieke klachten mag je ook de mentale gevolgen van corona niet onderschatten”, weet Barendrecht. “Tijdens de eerste golf ging alles volledig op slot. Dat heeft veel impact gehad op de bewoners. Ook bij mensen met dementie zagen we gedragsverandering omdat er niemand meer op bezoek kwam. Mensen stierven aan het virus, maar ook van eenzaamheid. Dat was verschrikkelijk om te zien.”
Zwaar werk
Ze geeft enkele schrijnende voorbeelden. “Dan help je een mevrouw haar dochter te bellen in de wetenschap dat het misschien wel de laatste keer is dat ze elkaar spreken.” Of van een vrouw die opknapte, maar haar zoon verloor aan corona. Een andere vrouw die de uitvaartdienst van haar man op een tablet moest volgen, omdat zij het virus wel overleefde maar hij niet. Barendrecht: “Het maakt ons werk gewoon heel zwaar. De psychische hulp is beschikbaar voor cliënten, maar ook voor de familie en het personeel.”
Elders in het land duiken regelmatig berichten op van agressie tegen het zorgpersoneel. Barendrecht heeft er gelukkig nog niet mee te maken gehad. “Dat gebeurt vooral in de stadsziekenhuizen. De mensen hier zijn vooral heel dankbaar voor wat we doen. Ik krijg nog regelmatig een bericht waarin mensen dit ook uitspreken. Dat is altijd fijn om te horen. Ook kunnen we mensen hier gewoon aanspreken als ze bijvoorbeeld hun mondkapje niet op hebben. Ze zijn het meestal even vergeten.”
