Het geheim van de wc
"Waar schrijf je over?" vraagt de oudste. "Over jullie," vertel ik. "Wat dan precies?" vraagt ze argwanend. "Over wat jullie doen en wat we meemaken." Er valt een stilte, die ervan getuigt dat er over mijn woorden wordt nagedacht. "En mensen lezen dat dan in de krant," voeg ik ter verduidelijking toe. De oudste trekt wat wit weg. "Mensen?" vraagt ze. "Ja, mensen die de krant in de brievenbus krijgen." Ze wordt nu werkelijk pips. "Heb je ook geschreven over de wc?" Ik kijk haar vragend aan. "Wat er laatste gebeurd is. Hier, op de wc," fluistert ze zachtjes. Nu gaat er een belletje rinkelen en ik lach. "Nee, daar heb ik niet over geschreven." Ze slaakt een zucht van verlichting. "Ga je daar ook niet over schrijven?" Ik schud mijn hoofd. "Schrijf maar dat ik een heel leuk kind ben," oppert ze vervolgens, duidelijk bang dat ik - nu het wc-incident in de doofpot wordt gestopt - om inspiratie verlegen zal zitten. Ik beloof het in overweging te nemen en ruim de krant op.
Een paar minuten later staat ze weer naast me. Ze wil weten of ik geschreven heb over wat ze laatst in de keuken deed. Ik schud opnieuw het hoofd. Tevreden speelt ze verder. Om vijf minuten later weer naar me toe te komen. "Mama," zegt ze. "Je mag het toch wel opschrijven, hoor, wat ik in de keuken deed." Ik verzeker haar dat dat niet nodig is. Maar daar denkt ze anders over. "Jawel, schrijf het maar op in je column," zo moedigt ze me aan. "Dan staat er tenminste nog eens een keer iets grappigs in."