Zij aan zij, maar toch ook weer niet
De afgelopen maanden waren velen van ons op onszelf en ons gezin aangewezen. Toch konden we ook op een afstandje rekenen op steun van een ander. Door middel van een klein gebaar door de bus, een kleine boodschap die voor de deur gezet werd of een beeldbelgesprek. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje.
De '1,5 meter afstand'-cultuur werd geboren. Hoe moeilijk we het ook vonden, we hadden ons eraan over te geven en ons erop aan te passen. Waardoor Nederland stukje bij beetje weer in beweging komt.
Tijdens de lock down hebben we laten zien dat we achter alle helden stonden die in deze tijden Nederland draaiende hielden en houden. Virtueel gaven we zij aan zij een applaus en toonden we onze trots.
De afgelopen weken toonden we niet alleen virtueel, maar ook fysiek zij aan zij steun. In verschillende steden werd er gedemonstreerd. Soms door wel duizenden mensen, zij aan zij.
Ik keek met verschillende emoties naar deze steun. Zij aan zij steunen en zij aan zij het andere loslaten. Het was heel verwarrend. Zoveel begrip voor de reden van het zij aan zij zijn, zoveel onbegrip voor de manier waarop.
De afgelopen weken heb ik persoonlijk zoveel eenheid op afstand gezien en ervaren. Leerkrachten die it'ers werden om hun kinderen bij te staan, buren die elkaar voor de crisis amper kenden organiseerden via Skype een gezamenlijke quiz, hulp uit onverwachtse hoek voor ondernemers en ga zo maar door. Kunnen we die eenheid niet gewoon op een gezonde, veilige en verantwoorde manier uitbreiden?
Samen zijn we enorm sterk en samen zijn we één.