Spoken
Onlangs ben ik naar de kapper geweest. Ik moest in Den Haag zijn en kon zonder afspraak terecht bij een kapsalon die al 85 jaar bestaat, zo stond op het reclamebord. Inderdaad: het hele interieur getuigde ervan. In de wetenschap dat mijn ooit zo bloeiende haardos tegenwoordig niet veel schade meer op kan lopen, vertrouwde ik mij toe aan de knipkunsten van een gevluchte Syriër, die mij vanachter zijn mondkapje, meer pratend dan knippend, ontzettend amuseerde. Het contact werd zo hartelijk, dat bij het afrekenen het mondkapje afging en we handen schudden en ik met een vriendelijke klap op mijn schouder de salon verliet. “Kastelein”, dacht ik achteraf, “was dat nou wel verstandig?” Maar goed, m’n haar zat redelijk en ik rook naar vers gesprenkeld oosters rozenwater.
Toch brak het me op. De volgende ochtend werd ik wakker en vertelde mijn vrouw dat ik een rotnacht had gehad. In mijn droom werd ik geknipt en had ik een mondkapje voor dat door een boosaardige agent steeds strakker werd aangedraaid, zodat ik dreigde te stikken. Gelukkig word je bij dromen altijd wakker op het moment dat het helemaal misgaat en vervluchtigt de inhoud snel. Een beetje analyserend kwam ik tot de conclusie dat het door mij bij het journaal bekeken nieuws over George Floyd, die in Amerika verstikt werd door een agent, én mijn contactnonchalance bij de kapper rondspookten in deze coronadroom.
’s Avonds kwamen mijn kleinzoons (5 en 3) logeren. Ze vonden het spannend. Op een grote zolder in een oud huis met onbekende geluiden. De oudste vertelde dat hij de vorige keer bij ons over spoken had gedroomd en lag met angstige oogjes rond te kijken. Slapen ging niet lukken. ik vertelde speciale spokenspray te hebben en pakte uit de badkamer een flacon Glassex en spoot wat over het voeteneind en onder het bed. “Dit helpt, jongens”, zei ik, “alle spoken zijn hier bang voor!” ’s Ochtends bij het ontbijt werd me vol overtuiging verteld dat het echt geholpen had.
Mocht u in deze coronatijd ook spoken in uw hoofd halen? U weet het nu: Glassex!