Gescheiden verbonden
Zaterdag, werkdag. Vandaag mag ik weer voor een heel lief meisje zorgen. Een meisje dat aandacht en zorg nodig heeft. 1,5 meter afstand houden gaat niet lukken. Zelfs al zou ik haar niet meer willen knuffelen, dan nog is het niet haalbaar op afstand met haar te werken.
Maandagmorgen, even een rondje lopen. Bij het hekje staat de buurvrouw. Gezellig, even kletsen. Ze hebben kleine kuikentjes, of ik ze even wil zien… Natuurlijk, wat schattig! Op afstand van elkaar lopen we naar het kippenhok. Ik gluur in het hok. Wat een kleine, lieve diertjes zeg! Voor de buurvrouw uit loop ik terug.
Maandagavond, diep weggedoken onder een kleedje wachtten we de avond af. Mijn zus en haar vriend dichter bij elkaar dan 15 centimeter. 1,5 meter verderop zit een vriend uit het dorp. Verbonden, maar toch op afstand. We staan op het punt hem maar gewoon binnen te nodigen. Vrienden, familie op 1,5 meter afstand houden voelt niet goed, onaardig en ongastvrij.
1,5 meter, het wordt al bijna normaal. Maar het voelt nog steeds niet normaal. Zal het haalbaar zijn in ons volle landje? Gaat deze afstand ooit wennen?