Geen ongemakkelijke begroetingen meer
Allereerst moet je een karretje meenemen waardoor ik systematisch teveel spullen koop. Normaal gooide ik het in een mandje en zodra dat vol was, was het tijd om me naar de kassa te begeven. Even wachten op iemand die maar niet kan beslissen welke smaak yoghurt hij wil kopen en per ongeluk tegen de vooropgestelde richting inlopen. Daarnaast heb ik hooikoorts maar durf ik mijn neus niet een klein beetje op te halen, daar komt meteen commentaar op. Boodschappen bestellen is geen optie, de bezorgservices zitten standaard voor de aankomende 10 dagen vol. De introvert in mij daarentegen vind dit anderhalve meter gedoe een ware verademing. Gewoon hoi roepen vanaf een afstandje en misschien als je geluk hebt zwaai ik er bij. Geen ongemakkelijke begroetingen meer waarbij de een voor de knuffel gaat en de ander voor drie zoenen. Niet meer knuffelen of aanraken, maar gewoon uit m’n aura blijven. Ik vind het top! Op het werk merk ik wel veel verdriet. Ouderen die jarig zijn eten hun taartje helemaal alleen en voor een praatje waar geen telefoon tussen zit zijn alleen wij in de buurt. Er heerst grote eenzaamheid en voor hen hoop ik van harte dat dit geen twee jaar gaat duren. Ik heb de afgelopen weken vaak gehoord dat de wereld nooit meer zal worden zoals we die kenden, laten we er dan allemaal voor zorgen dat ze, als dit allemaal over is, beter wordt als eerst. Voor nu, blijf thuis en blijf gezond!