Hoe beleven eilanders in het buitenland de coronacrisis

22 april 2020, 08:45

GOEREE-OVERFLAKKEE/ROEMENIË - In Eilanden-Nieuws berichten we veel over de gevolgen van de coronacrisis op het eiland. Maar de crisis is wereldwijd en daarom hebben we een aantal van het eiland afkomstige mensen die wonen en werken in het buitenland gevraagd over hoe zij de crisis beleven. Deze keer is het woord aan de familie Bucur. Jantina Bucur-Mastenbroek oorspronkelijk afkomstig uit Ouddorp woont met haar man en drie kinderen in Roemenië. Zij verricht evangelisatiewerk onder kinderen via de Stichting Kimon. We stelden Jantina een aantal vragen via email.

1. Hoe is momenteel de situatie in jullie omgeving en in Roemenië?

In Roemenie zijn er op dit moment meer dan 450 mensen overleden aan het COVID-19. Verder zijn er bijna 9.000 besmettingen. In onze provincie zijn officieel 37 mensen besmet. Dus in onze provincie is de situatie te overzien. Maar men is ontzettend bang voor verdere besmetting omdat de medische voorzieningen minimaal zijn. Ook kwamen er ontzettend veel Roemenen terug uit Spanje en Italië waar ze werkten. 1.400 mensen zitten in instanties van de overheid voor 14 dagen in isolatie. 42.000 mensen zitten thuis geïsoleerd, wat wordt gecontroleerd door politie en het leger, maar dagelijks worden er mensen bekeurd die niet thuis te vinden zijn tijdens controle. Sommige Roemenen komen vanuit het buitenland lopend over de grens en zeggen dat ze uit Hongarije komen, om op deze manier de 2 weken isolatie te voorkomen. Met als gevolg grotere kansen op besmettingen. Er zijn een aantal plaatsen waar uitbraken zijn en er worden steeds meer medici en ziekenhuispersoneel besmet. Op dit moment is zelfs de leiding van twee ziekenhuizen overgenomen door het leger.

1. Hebben jullie persoonlijk last van het coronavirus?

Nee. We zijn God dankbaar dat we allemaal gezond zijn.

1. Wat voor invloed heeft dit op het dagelijks leven?

De kinderen zitten al vanaf 17 maart thuis, het kinderevangelisatiewerk ligt stil. We zitten ‘vast’ in een lockdown, wat hier betekent dat je alleen nog naar buiten mag als je een verklaring schrijft met een goede reden om buiten te zijn. Je mag naar buiten voor een klein rondje lopen, hoognodige boodschappen doen en naar de apotheek, iemand anders aan het hoognodige helpen, naar het platteland om te werken op het land/de groentetuin en om naar je werk te gaan. Deze lockdown geldt minimaal tot 15 mei.
Vier weken geleden brak Eliza, onze dochter van bijna 4 jaar, haar arm. Toen moesten we naar de HAP. Toen zag ik even met eigen ogen dat men niet is voorbereid, slechte organisatie, beperkte mogelijkheden en het ziekenhuispersoneel zich emotioneel best laat gaan. Gisteren mochten we het gips er zelf afhalen, zodat een ander ziekenhuisbezoek niet meer nodig was!
Ook voelen we invloed op ons leven nu mijn man Eugen thuis is. Hij werkt bij een meubelzaak en de overheid eist niet om de winkel te sluiten, maar men mag niet meer naar de winkel komen en via internet worden er weinig meubels gekocht. Daarom kan hij niet meer werken. Als het goed is wordt er door de overheid een uitkering geregeld, zodat hij tijdelijk 75% van zijn huidige loon krijgt. Een gedeelte moet door de werkgever uitbetaald worden, een gedeelte wordt bijgelegd door de overheid. We zijn dankbaar voor deze mogelijkheid en hopen dat het allemaal zo snel mogelijk ook in werking wordt gezet.. de ambtenaren kunnen de overvloed aan aanvragen nauwelijks aan. Dus dat geeft weer andere problemen. Persoonlijk heb ik ervaren dat uiteindelijk echt niets in onze handen is en we geen controle hebben over ons leven. Ons leven is in Gods Hand en dat geeft rust. Als ik om me heen kijk en bedenk wat er allemaal zou kunnen gebeuren, maakt het me onrustig en roept dat zoveel vragen op. Maar als ik weer omhoog naar God kijk, geloof ik dat God ook over ons gezin waakt.

1. Wat zijn de uitdagingen voor jullie?

De eerste uitdaging: Met onze tweelingdochters van bijna 4 jaar en zoonlief van bijna 6 jaar op een flat van 67 m2 verblijven, met een klein uurtje ‘luchtpauze’ per dag. De tweede uitdaging: contacten te onderhouden met clubkinderen en ouders en hun praktische tips te kunnen geven om deze moeilijke tijd door te komen!

1. Het is waarschijnlijk heel spannend om de berichten (ook van familie) vanuit Nederland te volgen? Zijn de contacten met Kimon en de familie nu intensiever?

Inderdaad probeer ik én Roemeens én Nederlands nieuws te volgen. Ik merk wel dat het veel tijd kost en in mijn hoofd soms wat strijd kost: waar hebben ze gelijk? Zeker net voor de lock-down waren er zeer uiteenlopende opvattingen en dan wist ik zelf soms niet meer waar ik het met eens moest zijn en wat wijs was voor ons persoonlijk. Nu wordt de informatiestroom toch echt wel eenduidiger, waardoor het voor mezelf ook makkelijk is om twee informatiestromen te blijven volgen. Het is wel interessant om te zien dat het Roemeense nieuws alleen maar over de huidige situatie gaat, maar er in Nederland ook in het nieuws vooruit gedacht wordt en meer achtergrondinformatie gegeven wordt.
De contacten met Kimon zijn intensiever. Alle veldwerkers zitten gewoon nog op het veld en ieder woont in een ander land en in een andere situatie. We houden elkaar op de hoogte, leven met elkaar mee en bidden voor elkaar. De contacten met mijn ouders zijn ook intensiever. Ze hebben een leeftijd en we beseffen dat we op afstand zijn, die nu groter lijkt dan ooit. Ook blijf ik goed op de hoogte van de gebeurtenissen binnen de kerkelijke gemeente. We bidden voor familie, vrienden en onze ondersteunende kerkelijke gemeente, HHG Ouddorp. Onze levens zijn in Gods Hand.

1. Wat zijn de maatregelen die de overheid neemt t.a.v. het voorkomen van besmetting met het virus?

Voorkomen is hier heel belangrijk. Dus zoveel mogelijk thuisblijven. Ouderen mogen alleen tussen 11.00 en 13.00 uur naar buiten, dus die uren gaan wij niet om boodschappen! Veel mensen lopen met handschoenen en mondkapjes. In sommige provincies (waar uitbraken zijn) is het verplicht om je mond te bedekken met mondkapjes of zelfs een sjaal is ook goed! 1,5 meter afstand houden is belangrijk, maar in onze omgeving zie je nog veel mensen die daar niet genoeg moeite voor doen.
Mondkapjes, handschoenen en desinfecterende zeep kun je in de winkel slecht aankomen. Ook hier probeert de overheid bestaande fabrieken om te bouwen, zodat de Roemenen deze artikelen zelf kan produceren! Verder worden er in grote snelheid afdelingen van ziekenhuizen opgeknapt om gebruikt te worden als afdelingen voor coronapatiënten. Het vergroot de capaciteit, maar helaas kan de kwaliteit van de zorg niet opgeschroefd worden in korte tijd.