Als Kat en Hond
De nieuwe huisgenoot bivakkeerde die eerste dagen gelukkig vooral in de bench. Poes ijsbeerde verbolgen door de huiskamer. Waar ze normaal gesproken als een ware diva op de bank ligt, met haar voorpoten elegant gestrekt, had ze nu alleen maar oog voor die kleine indringer. Hond begroette haar steevast kwispelstaartend. Tot hij onverwachts een fikse haal over zijn neus moest incasseren.
De bench mocht steeds vaker open, zodat Hond het huis kon gaan verkennen. Poes zocht een nieuw favoriet plekje, bovenop de kast, vanwaar ze de gebeurtenissen ongestoord kon observeren. Eenmaal samen op de grond snuffelden ze eens voorzichtig aan elkaar en Poes legde zich schoorvoetend bij de situatie neer. Hond hoefde nu ’s nachts ook niet meer in de bench te slapen. Sindsdien liggen ze allebei aan een uiteinde van de bank. Samen, maar wel op anderhalve meter afstand van elkaar.
Af en toe zitten ze elkaar nog even in de haren. Zo kan Poes zich quasi nonchalant op een keukenstoel posteren tot Hond voorbij komt wandelen, zodat ze plompverloren bovenop hem kan springen. Anderzijds kan Hond Poes door de kamer jagen tot ze weer letterlijk op de kast belandt. Toch zijn de twee ware ‘partners in crime’ geworden. Poes vindt het geluid van de stofzuiger bijvoorbeeld vreselijk en wil dan zo snel mogelijk de kamer uit. Hond gaat tegenwoordig uit solidariteit met haar mee. Daarom miauwt Poes al niet eens meer als de stofzuiger wordt gepakt. Hond kan namelijk veel meer herrie maken. Samen komen ze er wel. Leven als kat en hond is soms niet zo erg als het lijkt.