Onzekerheid
We horen allerlei ingrijpende berichten over zieke mensen, mensen die overlijden, nieuwe crisisgebieden. Ook mensen in andere landen hebben hier mee te maken. Als we wat verder nadenken dan lijkt het wel alsof onze manier van leven diepgaand wordt geraakt. Kennelijk vinden we het moeilijk om deze ingrijpende zaken een goede plaats te geven. Het is ook heel ingrijpend om zieke mensen te zien sterven. Mensen die alleen, zonder hun dierbaren, de reis naar de eeuwigheid moeten maken. Het heeft ons heel veel te zeggen. Via de media en via allerlei andere kanalen worden we geïnformeerd. Ik denk dat onzekerheid en angst ook heel veel voorkomt. Oudere mensen zijn bezorgd over hun gezondheid. Jongere mensen tobben met kinderen of familieleden. Ondernemers zien hun zaak verlopen, tuinders kunnen hun producten niet meer kwijt en winkeliers moeten de zaak sluiten. We zullen in de toekomst nog wel merken hoe diep alles heeft ingegrepen. Maar onzekerheid en angst is er zeker. Hoe duiden we die?
Er is veel onzekerheid. Het begint al met de mensen die overlijden. De cijfers worden nauwkeurig bijgehouden door het RIVM. Ook komen er steeds meer besmette mensen bij. De ziekenhuizen krijgen veel mensen op de IC en in de Tweede Kamer wordt erover gesproken. We vinden het ook heel moeilijk om met deze onzekerheid om te gaan. Hoe zal het verder gaan met de zieke mensen. Hoever zal de crisis in ons land gaan. En wanneer gaat het leven weer enigszins naar een normaal patroon. Ook winkels zijn maar ten dele open. Bovendien kunnen we ook niet op de gebruikelijke manier naar de kerk. Kortom, er is veel wat anders is en onzekerheid geeft. En dat vinden veel mensen heel moeilijk. We zijn ook eigenlijk niet meer gewend om met diepe onzekerheden om te gaan. We leven in een samenleving waar alles min of meer geordend is. We hebben winkels waar we eten en drinken kunnen kopen. We hebben huizen waar we in kunnen wonen. We hebben een agenda die we bijhouden. We plannen alles van te voren en opeens wordt door heel veel dingen een streep gehaald. De vakantie bijvoorbeeld zal er voor velen wellicht anders uitzien. Trouwens we weten niet hoe over een aantal maanden het leven min of meer zijn normale gang zal hebben. Voorlopig zullen we ons moeten instellen op maanden van onzekerheid.
Hebben we eigenlijk nog geleerd om met hele diepe onzekerheden om te gaan? In verleden tijden waren er ook hele grote crises. Ik denk bijvoorbeeld aan de Spaanse griep waar miljoenen mensen door overleden zijn. Heb ik het mis dat mensen een eeuw geleden dit soort dingen beter een plaats konden geven dan mensen vandaag de dag? Wisten de mensen in het verleden beter met onzekerheid om te gaan dan wij vandaag. Misschien is de hele crisis wel een diepe les in kwetsbaarheid. We zijn mensen die ten diepste maar heel beperkt zijn. Uiteraard moeten we zorgen, maar waren we niet vergeten dat we sterfelijke en kleine mensen zijn? Wisten we nog van beperking en tekort in ons leven? Konden we daar nog mee omgaan? Het zijn vragen die ons brengen bij de wezenlijke dingen van ons bestaan. Wat zou het een diepe zegen zijn als we door deze dingen meer gingen nadenken over waartoe en waarvoor we eigenlijk op deze aarde zijn. Laten we hopen en bidden dat mensen gelouterd en meer gericht op de eeuwigheid door deze moeilijke periode heenkomen. Helaas is dat niet vanzelfsprekend. Moeilijke dingen kunnen ook verharden. Helaas heeft de geschiedenis ons dat geleerd. Maar het kan ook zijn dat we terugkeren naar God en Zijn Woord. Wat zou dat een diepe en onverdiende zegen zijn.