We hebben elkaar
En dus buig ik me met de oudste nu dagelijks over optelsommen, verkleinwoorden en splitsingen, terwijl ik met de middelste tel, rijm, verf en knutsel. Ik doe mijn best, maar schiet als juf jammerlijk tekort. Ik mis een flinke snuf engelengeduld en dan nog wat. En ook als moeder loop ik er de kantjes vanaf, zo moet ik constateren als de jongste - terwijl ik met de oudste twee de weekplanning afwerk - ongezien de bovenste helft van de prullenbak leeg-eet. Om nog maar te zwijgen over het huishouden. In de douche staan twee volle wasmanden te wachten. En de woonkamer heeft nog het meeste weg van een ontplofte speelgoedwinkel. Ondertussen loopt ook mijn werkmailbox gestaag vol.
Na krap een week thuisonderwijs heb ik zelf misschien wel meer geleerd dan onze kinderen. Ik heb geleerd dat ik alle ballen niet hoog kan houden. Dat het allemaal niet perfect kan. Én dat dat ook niet hoeft. "Je bent de liefste juf mama die er is," fluistert de oudste als we haar schoolboeken na gedane arbeid opruimen. Ik druk een kus op haar blonde haren. Links licht mijn telefoon op - weer een mailtje. Op rechts pronkt een afgeladen vaatwasser en in de bijkeuken piept de wasmachine. Ondertussen eet de jongste tevreden haar sok op. Nee, het is allemaal niet perfect. Maar het is goed genoeg. We zijn gezond. En we hebben elkaar. Ik haal diep adem, grijp de jassen bijeen en loop met mijn lieve 'leerlingen' de tuin in. Daar schijnt de zon. Daar bloeit de magnolia. Daar lijkt het alsof er niets aan de hand is. Languit laten we ons op de trampoline vallen. Vandaag tellen we onze zegeningen. En daar hoort die volle wasmand even niet bij.