Ik weet het allemaal wel hoor
Ouders met pubers in huis die herkennen dit vast. Een puber die precies weet hoe alles in elkaar zit en daardoor het allemaal zelf wel denkt te redden. Ze denken dat regels niet voor hen gemaakt zijn omdat ze toch al (bijna) volwassen zijn. Bij ons in huis loopt er op sommige dagen een bijna veertienjarige puber die er net zo over denkt.
"Wat!?", "Jaaaaa!" of "Dat doe ik straks wel hoor" zijn de vaste riedeltjes die van zijn kant door het huis galmen. En "ruim je spullen nou eens op?", "Kun je een beetje opschieten?" of "Let eens een beetje op je taal!" passeren nog al eens de revue van onze kant.
En die taal en uitingen zijn bij mij af en toe een dingetje. Al werk ik dan op een school met verschillende leeftijden, toch krijg ik niet altijd alle nieuwe taalkunstwerkjes mee. Vorig jaar zei mijn zoon bijvoorbeeld: "Ik vind je echt vet, mam." Waarop ik natuurlijk best teleurgesteld reageerde. Je zal maar door je eigen kind 'dik' genoemd worden. Alleen bedoelde hij het niet zo. Wat ik niet door had was dat hij me eigenlijk een hele toffe moeder vond. Kleine miscommunicatie, sorry.
De betekenis van het draaien met ogen of een bepaalde blik toewerpen is nog weinig veranderd. Zowel thuis als op mijn werk zie ik dit vaak voorbijkomen. Hier kan ik ook niets uit opmaken en het kan me ook best irriteren. Omdat onze knul emotioneel jonger is dan zijn kalenderleeftijd, komt er bij hem na hem erop te hebben aangesproken vaak een 'sorry'. Soms één betekenisvolle, maar ook wel eens een makkelijke om er onderuit te komen. Maar als juf mag ik lang op wachten op een verklaring of een sorry.
Want als je een puber bent, dan ben je natuurlijk al een jong volwassene en weet je het allemaal wel hoor. Maar stiekem denk je later vast nog weleens terug aan die momenten dat je moeder/vader of juf/meester je de hand reikte om te helpen of te steunen. En was je mogelijk toch blij dat ze in je geloofden of er altijd voor je waren.
Ik in ieder geval wel ;-).