"Steeds meer het gevoel erbij te horen "
Deel 10: de heer. D. Boonstra (73), oud-burgemeester van Dirksland
"In 1991 zijn mijn vrouw en ik naar Dirksland gekomen. We woonden daarvoor in Nieuwkoop. Ik werkte als politicoloog aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Ik had het daar naar mijn zin. Aan de andere kant was ik niet iemand die alleen maar met zijn neus in de boeken wilde zitten. Ik wilde ook iets betekenen voor de maatschappij. Ik was daarom onder andere wethouder in Nieuwkoop voor het CDA en vicevoorzitter van de Raad voor het Jeugdbeleid, een adviesorgaan voor de regering. Dankzij deze functies had ik contact met allerlei bestuurders. Met sommigen van hen sprak ik wel eens over het burgemeesterschap. Dat leek me wel wat. Het grappige was dat mijn schoonvader ooit al eens had gezegd: 'Dick, ik zie in jou wel een burgemeester'. Hij zag dat ik ervan genoot om samen met anderen dingen in gang te zetten, iets zinvols te bereiken voor de samenleving. Maar in de tijd dat onze kinderen nog jong waren, wilden we ze graag een stabiele plek geven. We wilden niet verhuizen voordat ze zelf het huis uit waren. Toen dat eenmaal zover was, ben ik gaan solliciteren als burgemeester. In Dirksland verliepen de gesprekken bijzonder prettig. Ik zei tegen mijn vrouw: 'Dit zou wel eens iets kunnen worden'. We zijn toen vanuit Nieuwkoop in Dirksland gaan kijken. Dat was op een natte, druilerige dag. Mijn vrouw zei: 'Ik weet het niet hoor'. Maar ik zei: 'Wacht maar, als de zon schijnt ziet het er hier heel anders uit!'
En dat was waar. Ik werd benoemd als burgemeester van Dirksland en we hebben er een mooie tijd gehad. Het duurde natuurlijk even om er helemaal in te komen. We waren buitenstaanders en zo werd er in eerste instantie ook een beetje naar ons gekeken. Ook voor onszelf was het even wennen. We woonden de eerste maanden in een vakantiehuisje in Herkingen. Tijdens het boodschappen doen konden we de mensen maar moeilijk verstaan. Al snel kregen we ons eigen huis in Melissant. Mijn vrouw ging daar ook als onderwijzeres aan de slag. Steeds meer kregen we het gevoel dat we er echt bij gingen horen. Spraken raadsleden me in het begin nog met 'burgemeester' aan, later werden we veel meer echt collega's.
Als je me vraagt wat ik me vooral herinner uit mijn tijd in Dirksland, dan is dat de discussie over de komst van een asielzoekerscentrum. Dit speelde rond 2000. Eerst was er sprake van een centrum in Herkingen, later ging het om een plek in Dirksland. De eventuele komst van zo'n centrum maakte heel wat los onder de bevolking. Ik herinner me een aantal emotionele bijeenkomsten. Mijn persoonlijke mening – en gelukkig dacht de raad er ook zo over – was dat we als gemeente bereid moesten zijn om asielzoekers een plek te geven. Als burgemeester had ik de taak om de inwoners van Dirksland ook in die richting te krijgen, maar dat viel niet mee. Uiteindelijk is er in Den Haag besloten om geen asielzoekerscentrum in Dirksland te vestigen. Dit had onder andere te maken met het teruglopend aantal vluchtelingen in ons land. Hiermee liep de discussie met een sisser af.
In 2002 ben ik met pensioen gegaan. Er veranderde in die tijd nogal wat in de politiek. Het dualisme kwam op. Ik begreep enerzijds de voordelen daarvan, anderzijds was ik te veel vergroeid met het monistische stelsel waarbij het college en de raad samen optrokken. Een mooi moment om te stoppen, vond ik.
Mijn vrouw en ik zijn toen naar Friesland vertrokken, het land van onze voorvaderen. We waren ons nieuwe huis in Oppenhuizen - bij Sneek - nog aan het inrichten toen ik door een ernstige hersenbloeding werd getroffen. Gelukkig ben ik daar van hersteld en kon ik zelfs weer bestuurlijke taken op me nemen. Nu wonen we in Bolsward. Ons appartementencomplex is verbonden met een verzorgingstehuis. Als je gezondheid wat kwetsbaarder is geworden, is dat een prettig idee.
We genieten van onze kinderen en zeven kleinkinderen en komen elk jaar nog een paar weken op Flakkee. Het Eilanden Nieuws zijn we altijd blijven lezen. Ik vind de krant eigenlijk steeds beter worden. Als het Eilanden Nieuws komt, blader ik hem eerst helemaal door. Vervolgens lees ik de verhalen over Dirksland. Ook het nieuws over de herindeling van Flakkee interesseert me natuurlijk. Ik ben geen voorstander van grote gemeenten, maar ik begrijp ook dat het in deze tijd vaak niet anders kan."