Heimwee naar het eiland van weleer
In het bijzonder in het boek waarin hij op zoek gaat naar de familiegeschiedenis: langs het tuinpad van mijn vaderen. Wat dat betreft is er heel wat veranderd ten opzichte van toen, zo'n honderd jaar geleden. Niet in de minste plaats als het gaat om de bereikbaarheid van het eiland. Waar nu dagelijks duizenden auto's over de bruggen en dammen scheuren – als de wegen tenminste niet zijn dichtgeslibd – zijn in Poortvliets boeken wat romantisch aandoende tekeningen te zien van boten die zich richting het vasteland begaven. Hoewel ik weet dat het pure nostalgie is, is het best eens aardig te mijmeren over het eiland van vroeger. Kleinschalige, pittoreske dorpjes verstopt in het landschap tussen akkers met vette zeeklei, dijken en dammen. Knusse huisjes, kleine kerkjes en rijen knotwilgen langs de talloze kreekjes en beekjes. Iedere huis met allerlei aanbouwtjes, schuurtjes en stalletjes. Het leven dicht bij de natuur en dieren die zorgen voor eieren, melk, boter en spek. De tram die zich door het polderlandschap ploegt, het gepruttel van een brommer in de verte. Natuurlijk zijn er allerlei bezwaren te verzinnen tegen de authentieke manieren van vervoer. Reistijden rijzen de pan uit als we besluiten de bruggen op te halen en dammen op te blazen. Maar toch, ergens lonkt het eiland van weleer…