Mama, wat voor taal spreken ze in Spanje?
Niets wees er namelijk op dat haar standvastige geloof in de man met de baard dit jaar al aan het wankelen zou worden gebracht; ze had een verlanglijst gemaakt, op de dag van de intocht enthousiast haar schoen gezet en zelfs bij de kachel gezongen. Hoe kon de situatie zo omslaan? Terwijl mijn brein overuren draaide, keken twee ogen me doordringend aan. Ik kwam niet veel verder dan een stotterend: "Natuurlijk, bestaat 'ie wel." Ze leek niet overtuigd. "Dus jij hebt die cadeautjes niet in mijn schoen gedaan?"
Ik begon me inmiddels behoorlijks schuldig te voelen over de mate waarin ik haar nu actief voor aan het liegen was, maar had - aangemoedigd door het feit dat haar zeer gelovige zusje naast me zat - ook sterk het gevoel dat ik niet meer terug kon. En dus schudde ik wild mijn hoofd. "Natuurlijk niet, dat hebben de Pieten gedaan." Ze keek me nog eens onderzoekend aan, om vervolgens weer te gaan spelen. Er viel een last van mijn schouders; ik had het gevoel dit jaar de dans ontsprongen te zijn. Tot ze me een paar dagen later weer het vuur aan de schenen legde. "Mama, wat voor taal spreken ze in Spanje?" "Spaans," antwoordde ik onnadenkend. Haar ogen glinsterden. "Maar Sinterklaas praat Nederlands." Ik voelde de grond opnieuw onder mijn voeten wegzakken en hoorde mezelf opeens de talenknobbel van de goedheiligman prijzen. Ze glimlachte: "Oké, mama!". En opnieuw slaakte ik een zucht van verlichting.
Pas later hoorde ik dat haar juf al lang en breed had uitgelegd dat de Sint niet bestaat. En nu ben ik in de war. Want, houd ik - als ontaarde moeder - háár in de waan dat hij bestaat? Of zij mij?