Oud & Wijs: Marleen Lohmann: "Ze dachten dat we gek geworden waren. Wat moet je nu in Goedereede?"
Marleen Lohmann (1934) uit Goedereede had er in de jaren '90 mee te maken. Ik woonde met mijn man, Hans van Esveld, die in 2010 overleed, in een heel leuk oud huis in Muiden. We hadden het er naar ons zin, maar ergens kriebelde het ook wel. Ik werkte in Amsterdam op het hoofdkantoor binnen de personeelsdienst van de Hema. Hans werkte voor het bestuur van de AVRO in Hilversum. Muiden was voor ons een prima uitvalsbasis. We waren actief in de buurt, kenden veel mensen, maar toen Hans met pensioen ging en ik niet lang daarna, besloten we de stap te wagen en te gaan verhuizen. We wilden graag een oud huis, in oud Amsterdam. Oud Utrecht was ook een optie, omdat we daar allebei geboren zijn. Een oud pand met karakter en sfeer, dat wilden we. Als we ergens nog een keer een nieuwe start wilden maken, was dit het moment. Maar wat we ook probeerden in die tijd, we konden nergens een huis vinden. We praten nu over de jaren negentig. Er was een huizenmarkt gekte gaande. We visten steeds naast het net. Als je op een advertentie reageerde om een bezichtiging te plannen, was het huis vaak al vergeven. We hadden gelukkig geen haast, maar teleurstellend was het wel."
Koffieadresje
Een weekendje weg bracht ze in de winter naar Port Zélande in Ouddorp. Marleen vervolgt: "Er was een mooie aanbieding om voor een extra nachtje bij te boeken en dat we deden we. Het was die dag slecht weer. Het regende en het was dus geen weer voor een strandwandeling. Ik herinnerde me een leuk koffieadresje in Goedereede, waar ik met mijn ouders ooit nog eens geweest was, de Gouden Leeuw. Zo belandden we op de Markt in Goedereede. Daar zagen we opeens dat bord met 'te koop'. Het bord was zo groot, we konden er niet omheen. Het hing aan het pand op de hoek van de Pieterstraat en de Kerkstraat. We zijn erlangs gelopen en gluurden naar binnen. Ik was meteen verliefd op de blauwe tegeltjes in de keuken. Ik belde met de makelaar en schrok van de vraagprijs. Ik dacht, eerst dat ik het niet goed verstaan had, maar dat had ik wel. De prijs was veel lager dan ik verwachtte. Het was zo goedkoop in vergelijking met oud Amsterdam en Utrecht. Oh, niet te enthousiast doen, dacht ik meteen. Dat kost geld."
Doorgebroken
Marleen en Hans konden het huis dinsdagmorgen al bezichtigen en waren op slag verliefd. "Dit is het, wisten we allebei meteen", lacht Marleen. "Maar ja, Goedereede was geen Utrecht of Amsterdam. We zochten naar redenen om het niet te doen, maar we konden ze niet vinden." Het waren twee huizen, die waren doorgebroken en nu één pand vormden. Er is daarom een trappetje van de voorkamer naar de hal en weer een trappetje om van de hal naar de keuken te komen. Achter het tweede huis ligt een fijn tuintje, aan het eerste huis een klein binnenplaatsje. De woonkamer geeft vrijuit zicht op de Markt, waar op dit moment aan de bestrating wordt gewerkt. Marleen: "Dit huis was veel groter dan ons vorige huis, maar het was geen optie om slechts een deel te kopen. Ach, we zagen er wel de voordelen van. Dan hadden we in elk geval voldoende plaats voor logés." De omgeving van Hans en Marleen was minder enthousiast. "Oh, ze dachten, dat we gek geworden waren. Wat moet je nu in Goedereede? Dat is leuk voor een dagje in de zomer, maar daar ga je toch niet wonen? Ze dachten écht, dat het een verlaten vakantieoord was. Sommigen zijn hier later komen logeren en vonden het enig. Anderen hebben ons de verhuizing niet in dank afgenomen."
Sfeer
Toch heeft de verhuizing heel goed uitgepakt. "We hadden vooraf besloten, dat we het minstens voor tien jaar zouden doen. Ik was actief bij het Muiderslot en Hans was wethouder in Muiden. In Goedereede kenden we niemand. We vonden dus, dat we snel maatschappelijk actief moesten worden om mensen te leren kennen. We zeggen op alles 'ja', wat ons gevraagd wordt, zeiden we tegen elkaar. Ik was in Muiden al lid van de serviceclub de Soroptimisten en mocht me na een kennismakingsgesprek snel aansluiten bij de afdeling op Goeree-Overflakkee. Dat helpt natuurlijk enorm om snel mensen te leren kennen." Hans werd lid van de VVD en werd voorzitter van de Stichting Goereese Gemeenschap en was betrokken bij allerlei activiteiten in de Toren van Goedereede. Hij zette zich ook in voor inloophuis de Boei en was betrokken bij de oprichting van de bibliotheek in Ouddorp. De eerste uitnodiging voor een verjaardag bij de buren zal ze nooit meer vergeten. "Iedereen was opgesteld in een binnen- en een buitenkring. De sfeer was goed, maar ze verstonden geen woord van wat er werd gezegd. Alles ging in het Goerees."
Hecht
Als je geaccepteerd wilt worden en contacten wilt krijgen, moet je je inzetten en je handen laten wapperen, ook als klussen wel eens minder leuk zijn. Die strategie werkte. Marleen vervolgt: "We hadden het soms zo druk, dat we geen tijd hadden om op vakantie te gaan. We wilden ook niet. Er was te veel leuks, dat we niet wilden missen. Exposities en lezingen in de Toren, bijvoorbeeld. We deden ook altijd mee aan de Kunstdagen. In ons huis werd er dan geëxposeerd door kunstenaars. De werken hingen verspreid over de hele benedenverdieping. De voordeur was de ingang, de keukendeur werd als uitgang gebruikt. Er werd bij ons thuis ook altijd veel vergaderd. Ik vond het heel erg gezellig. Het was een mooie tijd. Muiden miste ik eigenlijk niet. Er zijn maar een paar contacten, die de afstand overleefd hebben. Zo ben ik tot vorig jaar altijd nog steeds in Muiden naar de schoonheidsspecialiste gegaan. Je weet wel, dat jij het initiatief zal moeten nemen, om contacten in stand te houden, want jij bent degene die verhuist. Ik deed dan ook regelmatig een rondje die kant op om iedereen te bezoeken. Nu ik sinds kort geen auto meer rijd, is het natuurlijk nog lastiger geworden om contacten te onderhouden." Toen in 2010 haar man Hans heel plotseling overleed, had ze kunnen overwegen om terug te gaan naar Utrecht, waar ze geboren en getogen was. "Ik heb er geen seconde aan gedacht. Ik voelde me in Goedereede intussen zo thuis. In de Pieterstraat zijn de contacten zijn hecht. De straat doet ook dingen samen. Er is de Pieterstraat rommelmarkt en natuurlijk de jaarlijkse straatbarbecue. Ik houd van de gezelligheid en verscheidenheid om me heen. In de straat is veel diversiteit, verschillende leeftijden, werk, ambities. En als je hulp nodig hebt, kun je hier altijd een beroep op je buren doen."
Thuis
Toen haar man overleed, mocht Marleen al veel warmte en steun van haar buren ontvangen. Toen ze een aantal maanden geleden haar enkel brak, stonden ook meteen de hulptroepen voor haar klaar. Er was een traplift nodig naar boven. "Je krijgt dan wel een folder, maar dan is de lift er natuurlijk nog niet. Terwijl ik in Ouddorp aan het revalideren was, nam een buurman meteen het voortouw en regelde alles rond de installatie van de lift. Een andere buurman maakte hele mooie ijzeren leuningen bij de trappetjes in huis. Daarnaast kwam er ook van andere lieve buren hulp en belangstelling. Het was hartverwarmend." Verhuizen doet Marleen dan ook liever niet. "Wat ik hier heb gevonden, bouw ik ergens anders nooit meer op. Maar ja, je weet nooit wat de toekomst je allemaal brengt en wellicht zal ik – als mijn gezondheid me in de steek laat- toch moeten verhuizen. Maar ik zou het allerliefst altijd in Goedereede willen blijven. Ik voel me hier thuis. Dit is zo'n fijne plek om te wonen. Door deze omgeving ben ik ook met mensen en dingen in aanraking gekomen, waar ik anders nooit mee te maken gehad zou hebben. Ik vind dat echt een verrijking. Bovendien rol je van het één weer in het ander. Er is hier echt een stukje wereld voor me open gegaan."
Oud & Wijs
Voor de serie Oud & Wijs bezoekt Pauline Hof senioren, die met hun ervaring van toen hun licht laten schijnen op zaken van nu. In de zevenentwintigste aflevering: Wil den Hartog uit Goedereede.