De keukentafel
Vanuit mijn jeugdjaren herinner ik me maar heel weinig meer van de woonkamer (toen 'voren' genoemd). Maar van de keuken (toen achterhuus genoemd) weet ik me nog veel meer te herinneren. Zo waren er de gezamenlijke momenten tijdens de maaltijden, die, toen de wintermaanden nog koud waren, wel eens verhuisden naar de woonkamer. De keukentafel uit mijn jeugd had ook nog andere functies. Zo werd er de productie van 'het hof' op verwerkt. Schoonmaken, snijden en doppen van reusachtige stapels bonen en 'weckklaar' maken van groenten. In november fungeerde de keukentafel als ondergrond voor het uitbenen van het gemeste varken. En als er door een van de vrouwelijke leden van het gezin kleren versteld moesten worden, was de keukentafel de aangewezen plaats. Met de komst van de 'open keukens' verdween bij veel huishoudens de keukentafel en die maakte plaats voor een tafel waar uitsluitend de maaltijd wordt genuttigd. Gelukkig zijn ze er nog de keukentafels en daar is niet zoveel aan veranderd. Het tafelzeiltje ligt er nog steeds op en als iets 'gedaan' moet worden is die keukentafel nog steeds de beste ondergrond. Soms vinden er ook stevige gesprekken plaats met mensen die doorgaans uit andere keukens eten, maar elkaar vinden rondom één van de tafels. Ik herinner me nog zo'n vijftien jaar geleden een gesprek met boeren aan een keukentafel in een boerderij. Zij voelden zich bedreigd in hun bestaan door 'natuurmensen', want er zou landbouwgrond ingeruild moeten worden voor natuur. Later staken ook 'natuurmensen' hun benen onder diezelfde tafel en uiteindelijk werd er een compromis bereikt. Twee weken geleden zat ik aan een andere keukentafel met twee agrariërs en een ecoloog, die het zelfs van meet af aan het roerend met elkaar eens waren. Volgens mij ligt dat aan die keukentafel. Misschien moet de stikstofdiscussie ook in een keukentafelachtige sessie gevoerd worden.