Syrië

Laten we beginnen met de Turkse premier Erdogan. Deze man voert als dictator een vrij radicaal beleid. Richting Syrië probeert hij vooral de Koerden te treffen. In Turkije, waar een grote groep Koerden woont, treedt hij hard tegen deze mensen op. Er hebben in de geschiedenis van dat land wel meer schrikkelijke dingen plaatsgevonden. De Armeense genocide is voor Turkije onbespreekbaar, maar de bewijzen zijn overduidelijk. Er zijn in het verleden vele mensen vermoord. Een huiveringwekkende gedachte. De Koerden zijn ook een minderheidsgroep in het huidige Turkije. Volgens de officiële Turkse opvatting worden deze mensen als terroristen gezien. En de PKK, de organisatie van de Koerden, heeft ernstige dingen gedaan. De Koerden zijn een volk in het nauw. Vandaar dat er soms hele heftige reacties zijn. Hoe het verder zal gaan is niet duidelijk. Maar het valt te begrijpen dat de Koerden in Nederland voor hun verwanten in Syrië het pleit voeren. Het zal nog best lastig zijn om daadwerkelijk een helpende hand te bieden. Turkije is een moderne staat met een goed functionerend leger. Hoe alles zal uitpakken is niet bekend. De toekomst zal het leren.

In de tweede plaats kijken we naar de rol van Amerika. Het moet gezegd worden dat de Amerikanen vrijwel alleen de last van oorlogen dragen. Inmiddels is Trump president van dat land en die laat merken dat hij er wil zijn voor de Amerikanen. Hij zegt voortdurend dat hij geen president is van de wereld, maar van Amerika. Amerika staat bij hem op de eerste plaats. En als Amerikaan heeft hij geen zin om langer geld en mensen in het Midden-Oosten te hebben. Van al die geldverslindende oorlogen wil hij zo spoedig mogelijk af. Ook dat is heel begrijpelijk. Vooral de Europese landen laten het erf afweten. Neem bijvoorbeeld de ex-ISIS strijders. Die mensen kunnen niet terug naar Europa. We willen die gevaarlijke en geradicaliseerde mensen niet in ons land. Maar vervolgens kunnen de Amerikanen geld ophoesten voor de kampen waar die mensen verblijven. Trump heeft daar geen zin in en daarom heeft hij het gebied in Syrië verlaten. Er liggen daar eenvoudig geen Amerikaanse belangen en de Europeanen laten het gewoon afweten. Daarom krijgen de Turken een kans om in te grijpen. De mensen in Syrië zijn er de dupe van. Wat meer kracht vanuit Europa zou het beeld kunnen veranderen. Maar helaas, daar is weinig kijk op. Dus het zal weer een hele ernstig gevolg hebben. De wereld is vaak een oord van rampzalige gebeurtenissen. Daar kunnen de gewone mensen in Syrië over meepraten. Want laat er geen enkel misverstand zijn, die zijn het slachtoffer. Zoals trouwens van elke oorlog. De mensen zijn de slachtoffers.

Maar hoe zien we alles in het licht van de Bijbel? De Bijbel leert ons dat er eenmaal een wereld zal komen waarop gerechtigheid woont. Die wereld zal God scheppen. Dat is de hoop van de christelijke kerk. Het mag ons ook iets zeggen dat God, dwars door alle ellende heen, ook in Syrië, zijn kerk bouwt. Er komen moslims tot geloof. Er gaan mensen naar christelijke kerken. Dwars door de chaos heen voert God zijn raad uit. En naar die raad zal de kerk er komen. Wonderlijk zijn vaak Gods wegen. God is niet de bron van het kwaad. Dat zijn de mensen. Maar God bestuurt en regeert wel. En dat zien we, tot op de dag van vandaag, dat de kerk in Syrië groeit. Tegen de verdrukking in. De Heere regeert.