De herfst maakt oneindig hebberig
Nog gesloten doppen worden nietsontziend open gestampt, waarna de meiden de kastanje - als ware het een schat van grote waarde - voorzichtig uit de dop peuteren en zorgvuldig in hun jaszak laten glijden. Vervolgens lopen ze op een drafje naar de volgende kastanjeboom. Want er bestaat schijnbaar niet zoiets als 'genoeg kastanjes'. De herfst maakt oneindig hebberig.
Onze oudste slaakt een kreet van vreugde. Ze heeft een kastanje gevonden die ze liefdevol aan de collectie in haar linkerjaszak toevoegt. Wat die kastanje niet weet, maar ik wel, is dat hij daar als het aan onze dochter ligt, nooit meer uitkomt. Want de vreugde van het zoeken naar kastanjes zit 'm vooral in het vinden. Niet zozeer in het hebben. Tot die pijnlijke ontdekking kwam ik dit voorjaar toen ik in de hoek van onze garage een mysterieus tasje ontwaarde waar nogal een penetrante lucht uit kwam zetten. Bij nadere inspectie bleek het tasje een compleet ecosysteem te herbergen, bestaande uit kastanjes die ooit liefdevol waren verzameld, maar vrijwel direct in de vergetelheid waren geraakt en inmiddels door hardwerkende microben en schimmels tot moes waren getransformeerd. Bij elke kastanje die me nu - vanwege uitpuilende jaszakken - in handen wordt gedrukt, moet ik aan dat tasje denken. En de geur die eruit kwam. Waarna ik de kastanje die me in handen is gedrukt in gedachten plechtig beloof hem dat lot te besparen.
Thuis haal ik de jaszakken leeg en stop alle kastanjes in een grote tas, die onze jongste de volgende dag mee naar school sjouwt. Daar worden de kastanjes tentoongesteld in de herfsthoek, waar ze regelmatig door 25 kleutertjes worden bepoteld. Het is misschien niet wat moeder-de-kastanjeboom voor ogen had. Maar, geloof me, wel het best denkbare scenario als je door onze dochters bent opgeraapt.