Militaire discipline
Zoniet die eerste schooldag na de vakantie. Want onze schooldirecteur had er klaarblijkelijk weinig vertrouwen in dat ouders hun kroost kort na de vakantie moeiteloos om iets voor half negen af konden leveren. En dus had hij in al zijn wijsheid besloten ons eenmalig tot tien uur de tijd te geven. Wat een genot, zo'n motie van wantrouwen. Ik hoefde niemand uit bed te trekken (wat heel bevorderlijk is voor de sfeer in huis, kan ik u vertellen) en nog voor negenen had ik twee aangeklede, keurig gekapte meisjes zonder melksnorren klaarzitten. Buiten wapperde het eerste wasje in de wind, de tafel was al afgeruimd en ik had zelfs de tijd gevonden om mijn eigen haar te ontwarren. In plaats van ons met Tour de France-achtige capriolen naar school te begeven, fietsten we kalm de straat uit. En eenmaal op school aangekomen was er tijd voor een afscheidsritueel dat wat verder reikte dan een haastige handkus.
Zo'n ontspannen start van het schooljaar wekt de illusie dat je als moeder alles aankan en het plots ook prima haalbaar is om je kinderen om half negen op school te brengen. Die illusie sneuvelde echter spoedig. De volgende dag, om iets voor half negen om precies te zijn, toen ik met het zweet op mijn voorhoofd en ongekamde haren twee melkbesnorde kinderen het schoolplein opduwde, ondertussen uitrekenend hoeveel ochtenden ons nog scheidden van de herfstvakantie.