Daar loop je dan...
Als lid van het estafette-team van Eilanden-Nieuws, nam ik het stokje van mijn collega over bij de boerderij van Westhoeve. En daar loop je dan de duisternis in. Een vreemde gewaarwording. De massa van de start en de tocht naar Goedereede is sterk uitgedund. Ik loop dan alleen. Hier en daar wat flikkerende lichtjes om heen en dat was het dan. Soms is er een passant en heel soms ben ik de passant en we verdwijnen allebei weer in de nacht. Op de Ouddorps haven word ik aangemoedigd alsof ik de 110 km loopt en dit gebeurde meer onderweg. Dubbele gevoelens kreeg ik, want als estafetteloper loop je maar een kleine veertig kilometer en dan nog in twee etappes. Op de grasdijk langs de Grevelingen voorbij Ouddorp is het lastig. Ik probeer het karrenspoor te volgen en daarbij wat overvloedige schapenstront te ontwijken. Ondanks dat het bekend terrein is, raakte ik toch een beetje gedesoriënteerd. En daarom was ik toch blij met dat idiote lampje op de Goereese toren: ik liep op de dijk langs de Boerenpolder. Het fietspad over de slikken was bekend terrein, gelukkig lijkt het in het donker korter. Bij de uitgang van de slikken werd ik verwelkomd met "Het was een nacht die je alleen in films ziet". Na wat rust en twintig graden hoger - mocht ik de afstand Ooltgensplaat - Middelharnis overbruggen. Onderweg door verschillende mensen langs de route weer toegejuicht. De laatste kilometers, vergezeld door de twee andere collega's, worden we als een soort helden binnengehaald. Toch leuk… Onderweg sprak ik verschillende medelopers de meesten hebben een haat-liefdeverhouding met de tocht. Ik begrijp het. Ik begrijp ook dat een collega ons watjes noemde omdat we maar de estafette liepen en ik geef haar gelijk en dat laatste komt waarschijnlijk omdat ik een virus heb opgelopen: Het Omloopvirus.