Wiebeltand
En dus at ze extra veel appels - er heilig van overtuigd dat er op een dag zo'n eigenwijze melktand in zou blijven steken. En trok ze zelfs regelmatig aan haar voorste tandjes in de hoop er eentje eigenhandig aan het wiebelen te brengen. Maar die kleine melktandjes gaven geen krimp. En onze oudste werd steeds gefrustreerder. Sterker nog: ze ontwikkelde een heuse wiebeltanden-obsessie. Zo wist ze van alle klasgenootjes precies hoeveel tanden ze kwijt waren. En ze beeldde zich zelfs in dat haar tanden wiebelen; regelmatig stormde ze de trap af met de mededeling dat ik NU moest voelen aan een tand die heftig wiebelde, waarna keer op keer na een grondige inspectie bleek dat de tand in kwestie steviger vastzat dan ooit. Zo langzamerhand zagen we de moed bij onze oudste in de schoenen zakken; ze was er bijna van overtuigd dat het grote mensen-gebit aan haar neus voorbij zou gaan. Tot die mooie dag in de augustus. Ze at een broodkorstje en sprong vervolgens op alsof ze zojuist de jackpot had gewonnen. Want dit keer was het echt waar: haar tand wiebelde. Er moest direct een tandendoosje komen en vol verwachting keek ze uit naar het moment waarop die eerste tand de strijd zou opgeven. En dat deed 'ie. Op een regenachtige dag in augustus, terwijl ze een suikerspin at, zonder dat ze het zelf in de gaten had. Het melktandje hebben we niet meer gezien. Het bescheiden gaatje in haar ondergebit wel; elke keer als ze trots vertelt over haar eerste wiebeltand en diens tragische lot, lacht ze 'm bloot.