Trots!
Ik had er nooit bij nagedacht maar hij heeft wel gelijk. Gewoon trots zijn we op het eiland niet zo snel. We zijn bescheiden. Hooguit 'gepast trots'. En bij die uitdrukking voelde ik me ook wel thuis, tot een paar dagen geleden dan. Want nu voel ik me zelfs supertrots! Daar zit een verhaal achter.
Meer dan vijfenveertig jaar geleden moest ik, samen met een groep jongens van het eiland, naar Delft. Daar werden we gekeurd voor – de verplichte - militaire dienst. Een hele onderneming: voor het eerst in de trein en daarna de keuring, details daarover misschien later in een column. Ik had best wel 'in dienst' gewild. Maar het oordeel luidde: Jammer mijnheer Van der Laan, afgekeurd. Die twee pondjes doen de deur dicht. Ik woog twee pond boven de 100 kilo. Dus honderd en een kilo, dat paste niet in de wapenrok. Ik ben later wel eens onder die magische grens van honderd kilo geweest, maar de laatste jaren waren die twee pondjes van toen, uitgegroeid tot 32 pondjes boven de 100 kilo. Zo rond de Kerst vorig jaar nam ik me voor er iets aan te gaan doen en dit goede voornemen is één van de weinige geweest in mijn leven dat ik heb volbracht. Met hulp van een professional is het gelukt om 'de 100' weer in tegenovergestelde richting te passeren en dit zonder veel moeite. Toen ik deze week terugkeerde van een 'weegmoment' waar bleek dat ik ongeveer 18 kilo was afgevallen, was ik niet 'gepast trots' maar 'gewoon' supertrots. En dat mag iedereen weten.