Genieten op D'n Diek
Soms kochten we allerlei mooie, nieuwe kleding. Dan huppelden we opgewekt mee en hadden een geweldige middag. Soms bleef het echter bij passen, dan liepen we steeds langzamer. 'Mama, wanneer gaan we naar huis?' 'Mama, ik ben moe!' 'Mamááá'.
Op zo'n moment was er nog maar één redmiddel. Het redmiddel waardoor we allemaal spontaan ophielden met zeuren. Het redmiddel waardoor wij menige winkelmiddag met plezier doorstonden. IJs! Een heerlijk, romig softijsje van een winkeltje ergens midden op D'n Diek. Als we geluk hadden zelfs met dip, dat zag er pas bijzonder uit! Dat winkeltje werd ons icoon van hoop in barre tijden. Dáárdoor werd elke winkelmiddag een uitje. We zagen de vlag al van verre. Liepen we erlangs zonder een ijsje te kopen, dan trokken we mama aan haar jasje. 'Wanneer gaan we nu een ijsje kopen?' Als mama ons dan eindelijk genoeg winkels in had gesjouwd, zaten we gezellig samen te genieten op een bankje van een druipende ijsco.
Gelukkig kom ik ook nu nog regelmatig in het winkelcentrum van Middelharnis. Gewoon voor de gezelligheid, samen met vriendinnen. Beetje kletsen, beetje slenteren, veel kijken, soms kopen. Want aan de gezelligheid van Middelharnis kan geen winkelcentrum tippen. En op D'n Diek smaakt mijn ijsje gewoon het lekkerste! Mijn moeder laat ik op zulke middagen maar thuis, laat ze dat nu helemaal niet erg vinden…