U
Als ik met u aangesproken wordt levert dat bij mij meestal een ongemakkelijk gevoel op. Hoe dat komt weet ik niet. Misschien komt het doordat in het Goereese dialect het woordje u helemaal niet voorkomt. Het is daarom lastig om, als je dat dialect spreekt, iemand toch met u aan te spreken. Dat heeft niets te maken met hoeveel achting je voor iemand hebt maar het woordje u komt gewoonweg in het dialect niet voor. Het was (en is?) dan ook normaal dat je ook je ouders met 'joe' aanspreekt. Zo ben ik dat altijd gewend geweest. Dit ondanks dat je op school werd ingeprent dat je een ouder iemand altijd met u aanspreekt. Natuurlijk deed je dat niet met mensen als de meester, de dokter, de dominee en de notaris. Dat waren doorgaans overkanters die niet het dialect beheersen en dan was het wat mij betreft geen probleem om – als ik het sowieso het lef had om deze mensen aan te spreken – hen met u aan te spreken. Maar als ik zelf met u wordt aangesproken voel ik me daar een beetje ongemakkelijk bij. Mijn kinderen hebben nooit u tegen me gezegd en mijn kleinkinderen doen dat ook niet en ik voel me er prima bij. Want aangesproken worden met u geeft me het gevoel dat ik heel oud ben. Aan het eind van diezelfde ochtend waar ik met u werd aangesproken deed ik tijdens de middagpauze met een collega een rondje 'Sommerdiek'. We kwamen een oudere vrouw tegen die ons begroette met 'dag jongens'. En hoewel ik al een eindje in de zestig ben, deed dat meer goed dan die jongere vrouw die eerder mij met u aansprak.