Zelfredzaamheid
Zelfredzaamheid is natuurlijk niet verkeerd. Zolang mensen voor zichzelf kunnen zorgen is dat een goede zaak. Veel ouderen, want daar gaat het vaak over, zijn nog redelijk vitaal en dan is het fijn als je lang voor jezelf kunt zorgen. Mensen wonen niet voor niets graag in hun eigen huis. Bovendien willen we waarschijnlijk allemaal wel zo vlug mogelijk uit het ziekenhuis. Het is dus in zeker zin gezond als er vanuit de overheid en de zorg wordt aangedrongen op zelfredzaamheid. Maar er zijn wel grenzen. En die moeten niet overschreven worden.
Zelfredzaamheid heeft ook een schaduwkant. Ouder worden betekent ook inleveren. Bovendien zijn heel veel ouderen alleenstaand. Eenzaamheid is voor veel oudere mensen een dagelijkse metgezel. Elke dag staan we dan alleen op en brengen we alleen de dag door. Dat zal van situatie tot situatie wel wat verschillen, maar er zijn veel eenzame mensen. Het is de vraag hoe je je in dergelijke omstandigheden moet behelpen. Uiteraard is er thuiszorg en kunnen mensen daar gebruik van maken. Ook is er huishoudelijke hulp en worden ouderen daardoor geholpen. Overigens willen sommige gemeenten daarop bezuinigen en komen soms wat onfrisse situaties voor. Er zijn oudere mensen die toch al moeilijk uit de voeten kunnen en dan komt daar soms ook nog een korting van het aantal uren zorg bovenop. Helaas is dat de praktijk die soms schrijnend aan het licht treedt. We moeten dus best wel oppassen dat we niet zomaar mensen op zichzelf terugwerpen. Het kan voor veel ouderen een hele opgave zijn om in de thuissituatie rond te komen. Zelfredzaamheid kan ook een vervelend woord zijn om mensen aan hun lot over te laten. Het zou goed zijn als daar eens wat meer studie naar zou worden gedaan. Vooral ook omdat het aantal ouderen steeds meer wordt.
Zelfredzaamheid heeft ook te maken met gemeenschappen waarin mensen functioneren. Gezin en familie zijn belangrijke verbanden waarin mensen elkaar helpen. Dergelijke verbanden hebben ondersteuning nodig. Het is daarom wel jammer dat het gezin zo erg op de tocht staat. Laten we bedenken dat een gezin ook een soort voorziening is voor later. Kinderen hebben een taak om hun ouders te helpen. Bovendien zijn er kerkelijke gemeenten. De kerk is er in de eerste plaats natuurlijk om de boodschap van Gods Woord door te geven. De kerk is echter ook een gemeenschap. Binnen een gemeenschap kijken we naar elkaar om. Wat is het goed om elkaar de helpende hand te bieden. Het is ook belangrijk om die helpende hand te willen aanvaarden. Ook daar kan het wel eens wat haperen. Sommigen zijn ook weer te hoogmoedig om hulp te aanvaarden. Laten we echter als kerkelijke gemeente omzien naar elkaar. Zelfredzaamheid is een gezonde gedachte, maar er zijn omstandigheden en situaties waar we gewoon niet goed meer voor onszelf of onze kinderen kunnen zorgen. Het is dan geen schande om een beroep te doen op anderen. Ook die kunnen zorg bieden en een helpende hand reiken. Wat geeft het een rust als ouder als je weten mag dat je gehandicapte kind is opgenomen in een goede voorziening. Wat dat betreft leven we in een bevoorrecht land met veel goede dingen. Laten we dat ook opmerken en er dankbaar voor zijn.