John, een man van de straat.
De levens van John* en mij kruisten elkaar midden in Paramaribo. John is een man van de straat. Overleven is nummer 1 voor hem. Soms krijgt hij wat geld van mensen die hij aanspreekt, of als hij geluk heeft kan hij een klusje doen op de markt, waar hij wat eten mee verdient. De grootste reden voor deze manier van leven is dat John een albino is. Acceptatie van deze groep mensen is vaak ver te zoeken. En werk vinden is bijna uitgesloten. Zo vroeg hij mij of ik wat over had voor een arme man. "Waarmee zou ik je kunnen helpen?" was mijn wedervraag. "Met wat geld om eten te kopen", antwoordde hij zoals verwacht. Toch wilde ik meer aan hem kwijt. We praatten nog wat door en hij deelde wat uit zijn leven. Ik probeerde me te verplaatsen in zijn wereld, maar ik kwam niet ver. Ik heb immers nog nooit een dag ongewild zonder eten gezeten, en heb ook nog nooit tussen de junks geslapen, een plaats waar je tandenborstel nog niet veilig is. Onze werelden lagen mijlenver uit elkaar. "Heb je een Bijbel?" vroeg ik hem? "Ooit wel gehad", was zijn antwoord. Met een Bijbel en wat geld nam hij even later afscheid met de woorden "God zal je rijk zegenen". Of hij dit zei omdat hij een Bijbel gekregen had, of geld, weet ik niet. De kans is groot dat het geld voor hem het belangrijkste was, maar de Bijbel reist mee in zijn tas. Mee naar al die donkere hoeken en holen van de straat, als een licht in de duisternis.
Naast John, zijn er nog zoveel anderen in Paramaribo die geen Bijbel hebben. En kinderen met een Bijbel is al helemaal een uitzondering. Hebt u een kinderbijbel in de kast staan die niet meer wordt gebruikt? In Suriname gaat hij zeker gelezen worden door jong en oud. Vraag de TFC hoe u kunt helpen. (tfc-breen@outlook.com)
*John is niet zijn echte naam