Sensationeel leven
Want het leven is nog steeds reuze-spannend. Wel zit de spanning 'm nu - dat moet ik dan weer wel toegeven - in andere dingen. Waar ik vroeger kriebels in de buik kreeg tijdens mijn afstuderen, krijg ik die nu als ik tijdens het weegmoment op het consultatiebureau de luier onder de billen van onze plasgrage pasgeborene vandaan trek. En kippenvel krijg ik als ik de winterjassen moet wassen en een blinde greep doe in de jaszak van onze kleuter, die een selectie van alles wat ze in de afgelopen maand buiten is tegengekomen, bevat. De laatste opbrengst: een handvol zand, een stukje vochtig stoepkrijt, twee vergane bloemen en een half opgegeten Fruitella. Ook reuze-spannend: als onze middelste op zondag tomatensoep eet, terwijl ze gekleed gaat in een gloednieuwe, hagelwitte jurk. Of als iemand vanaf de achterbank paniekerig roept dat ze "heel nodig moet plassen" terwijl we nog zeker een half uur moeten rijden. Ook wordt het spannend als onze middelste - die met zijwieltjes al een gevaar op de weg is - opa overhaalt die zijwieltjes te verwijderen, omdat ze - ik quote - "nu al heel groot is" (alsof de zwaartekracht daar een boodschap aan heeft). U ziet: ons leven is nog steeds heel sensationeel. En juist als ik tijdens een ogenschijnlijk rustig fietstochtje bedenk dat het toch eigenlijk niet veel opwindender kan worden, hoor ik onze oudste achter me roepen: "Kijk mama, met zonder handen!"