Synode
Verbondenheid van christenen is natuurlijk niet verkeerd. Het is een Bijbelse opdracht om elkaar te zoeken en te vinden. Daarbij moeten we bepaalde eigenheden ook niet tot het allerbelangrijkste verheffen. Zo lijkt het mij niet goed om het gebruik van bijvoorbeeld een instrument in een kerkdienst tot kerkscheidend beginsel te verheffen. Ook lijkt mij het tempo van de gemeentezang niet direct iets om problemen over te maken. En zo zijn er nog wel meer dingen die verschillend zijn, maar die niet scheidend mogen zijn als het gaat om de kerk van de Heere. In de Bijbel lezen we over de Pinksterdag en we belijden elke zondag één algemene en christelijke kerk. In de belijdenis van Nicea wordt die eenheid nadrukkelijk onderstreept. De Heere Jezus heeft ook gebeden om de eenheid van Zijn kerk op aarde. Daarom moet elke christen er naar staan de eenheid van de kerk te bevorderen. Het is geen best teken als we vrede hebben met de huidige verdeeldheid van de kerk over groepen, richtingen, denominaties, verbanden en wat niet al. Het is een bijna afgezaagd thema, maar de verdeeldheid is zonde voor God en daarom mogen we daar geen rust bij hebben. De kerk hoort één te zijn rond de avondmaalstafel, het doopvont en de preekstoel. Waar het anders is, daar zien we de gebrokenheid. Het herinnert ons dat we leven buiten het paradijs.
Verbondenheid heeft als het goed is ook een basis. Sommigen willen de kerk verbinden op grond van gevoel of omdat het niet te verkopen is in de samenleving. Dergelijke argumenten lijken mij niet echt overtuigend. De eenheid van de kerk wortelt in de waarheid van de Schrift. We kunnen alleen één zijn als het gepaard gaat met eerbiedig buigen voor de hele Schrift. We kunnen wel proberen om alles aan elkaar te plakken, maar het moet wel ergens in gegrond zijn. Helaas moet gezegd worden dat er eenheid wordt nagestreefd zonder dat er werkelijk eenheid is. We kunnen bijvoorbeeld niet een zijn met mensen die aan de Bijbel en de leer die naar de godzaligheid is een totaal andere betekenis geven. Het gaat in de Bijbel wel over de waarheid. Het is erg als kerken scheuren. Het is ook erg als mensen de kerk verlaten. Maar het ergste is als de waarheid uit de kerk vertrekt. We kunnen met de beste wil van de wereld niet een zijn met mensen die bijvoorbeeld de drie-eenheid van God loochenen. Ook kunnen we niet een zijn met mensen die de godheid van Christus loochenen. Reeds de Vroege Kerk heeft van dergelijke leerstellingen gezegd dat die mensen niet behouden kunnen worden. Als we de fundamenten verlaten, dan gaat de leugen in de kerk regeren. Dan heeft niet Christus het laatste woord, maar wat de mens wil en zegt en wat wij misschien vinden. Laten we voor een dergelijke eenheid maar beducht zijn. De ware eenheid gaat altijd terug op de waarheid van Gods Woord.
Verbondenheid moet ook blijken in een Bijbelse leefwijze. Naast de leer zijn er ook geboden. De geboden van God zijn niet bedoeld als harde leefregels om mensen te knevelen. De kerk is geen gevangenis. Maar wel is Gods gebod zeer wijd. Er is een leven naar Gods geboden. En dat leven is het merg van de ware religie. Ook vandaag.