Kottervissers voelen zich bedreigd: Energie-industrie en ngo's buiten Noordzee optimaal uit
Het zogenaamde voordeel van windmolens op zee wordt de burger door de strot geduwd, want Nederland moet de energiedoelstellingen zien te halen. De negatieve effecten van windmolens, en de aanleg daarvan, op het marine milieu krijgen nauwelijks aandacht. Het pr-circus doet de burger geloven dat die windmolens de ultieme optie zijn om de CO2-uitstoot te reduceren. Mooie verhalen over riffen, nieuwe soorten en biodiversiteit verkopen goed. Voor de kottervloot is het een drama. De ruimte om te kunnen vissen, slinkt rap. Zij zien de toekomst met vrees tegemoet, zeker nu de pulstechniek is verboden en een slecht georkestreerde Brexit voor nog meer ellende kan zorgen.
Kosten
Om kosten van de aanleg te besparen, geven de bedrijven de voorkeur aan ondiepe delen van de Noordzee. Het maakt immers nogal wat uit of in vijftig meter diep water geplaatst moet worden of in vijftien meter diep water. Dat scheelt enorm. Dan gaat het om gigantische bedragen die in de loop der jaren door de belastingbetaler bijeen zijn gebracht. Helaas zijn die ondiepe plekken juist favoriet bij vissers. De visserij verliest daardoor belangrijke visgronden. Opvallend is ook dat vissers regelmatig melding maken van het feit dat de molens niet eens draaien. Waarschijnlijk weegt het aantal molens die in zee zijn neergezet zwaarder dan het functioneren ervan.
Bedreigd
En om de kottervloot nog meer de stuipen op het lijf te jagen, heeft Stichting De Noordzee (SDN) recentelijk opgeroepen tot het beschermen/sluiten van de Bruine Bank, nadat tijdens een onderzoek zandkokerwormen zijn ontdekt die eigenhandig 'riffen' maken. Voor de vissers geen verrassing, want zandkokerwormen komen overal voor. In de Zeeuwse Voordelta zijn ze soms een plaag voor de mesheftenvissers. Ondertussen bombardeert SDN de soort als indicator waarna er een campagne aan op kan worden gehangen en de Postcodeloterij weer geld kan storten om de campagne te financieren. De vissers voelen zich bedreigd want zij zien hun werkterrein alleen maar kleiner worden.
Nooit genoeg
Voor milieuorganisaties lijkt het wel of het nooit genoeg is. Zo ervaren vissers hun onuitputbare drang om beschermde gebieden op zee te creëren. Telkens komen ze op de proppen met een onheilstijding of beweren ze dat een bepaald organisme zeldzaam is. In de meeste gevallen gaan ze erg kort door de bocht, want over een lange jaarreeks is er met betrekking tot de biodiversiteit niet veel bekend. Honderd jaar geleden werd er geen onderzoek gedaan naar wat er zich op de zeebodem bevond aan organismen. Het ontbreekt vaak aan een ijkpunt, waardoor het onmogelijk is om te bepalen of de biodiversiteit daadwerkelijk verminderd is of dat er van een soort meer of minder rondzwemt.