Van peuter naar kleuter
Opeens was ze niet langer welkom op het kinderdagverblijf. En moest er ook nog eens afscheid worden genomen van de peuterspeelzaal. Dat ging met groot feestelijk vertoon. Er werd gezongen, geklapt, een feestmuts geknutseld, getrakteerd en zelfs een heus diploma uitgereikt dat onze kleuter achteloos ondertekende. En er werden vier kaarsjes uitgeblazen, handen geschud, woorden van dank gedeeld en succeswensen uitgesproken. Terwijl dat alles nog nagalmde in onze oren, liepen de kleuter en ik voor de allerlaatste keer de peuterspeelzaal uit. Om het geheel een dag later in het kinderdagverblijf nog eens dunnetjes over te doen.
De momenten van afscheid leken onze peuter weinig te deren. Ze huppelde beide keren zonder achterom te kijken het hek uit. Zo koelbloedig was ik niet. Ik wist het tweemaal ternauwernood droog te houden, geenszins geholpen door een laatste restje zwangerschapshormonen dat nietsontziend door mijn lijf gierde. Ook de emoties van anderen gingen echter langs onze peuter heen, zo veronderstelde ik. Maar ik had het mis, zo bleek toen ik op maandagmorgen met een knoop in de maag, onze van opwinding stuiterende kleuter voor het eerst naar de basisschool bracht. We passeerden de peuterspeelzaal en het kinderdagverblijf. Even keek ze mismoedig opzij. "Daar ga ik niet meer naartoe," stelde ze vast. Om vervolgens zonder ook maar een spoortje van enige bescheidenheid te constateren: "Ik denk dat ze daar nu vreselijk verdrietig zijn."