Familie Breen in Suriname: "…no go…"
Mijn taak was om zo snel mogelijk het vliegtuig klaar te maken voor vertrek. Getankt was er gelukkig al. Vlug een korte security check, daarna de deuren open. Inmiddels hadden we doorgekregen dat het om een liggende patiënt ging. Dus aan één kant een rij stoelen eruit, en een matras erin. Nog even voldoende water voor de piloot plaatsen, en ready for take off! Terug in het kantoor staarde de piloot bedenkelijk naar de computerschermen… Op het ene de radarbeelden van het weer en op het andere de baanberichten van de luchtvaartdienst. Op de laatste was een aantal banen rood gekleurd, waaronder de baan van Kwamalasamutu. De laatste 24 uur was er meer dan 75 mm gevallen en het regende er nog steeds. De radarbeelden stemden ons niet gelukkiger. Inmiddels was er een update over de patiënt: het ging achteruit, veel pijn, een operatie was dringend nodig. De baanberichten en de radarbeelden waren overduidelijk, maar het feit dat ergens diep in het regenwoud een kermende indianenvrouw wist dat haar enige hoop het vliegtuig was, hield ons bezig. We raadpleegden toch nog een derde bron. Met de telefoon legden we contact met een bekende ter plaatse. Heel veel regen, was het bericht. De piloot hakte de knoop door… no go! We voelden allemaal wat dit betekende. Wij gingen naar huis en startten een potje monopoly, maar deze vrouw kreeg het bericht dat haar hulp 24 uur was uitgesteld. Vliegen ging niet door, maar het gebed laat zich niet tegenhouden, wat de omstandigheden ook zijn. Als gezin hebben we gesmeekt voor het leven van deze vrouw. De andere dag zijn we alsnog onder betere omstandigheden vertrokken. Gelukkig, ze leefde nog, maar ze was er nog slechter aan toe. Niet iedereen heeft 'zorg' binnen handbereik!