Stop de tijd
Op woensdagmiddagen en in het weekend wordt dat er dan allemaal uitgesleept, waarna het lijkt alsof er een roze suikerspin in onze woonkamer tot ontploffing is gebracht. Wat zouden we daar voor onze derde telg nog aan toe willen voegen? Weinig, ben ik bang. Op de vraag of we nog wensen hebben, kan ik dan ook alleen maar concluderen dat we eigenlijk alles al hebben. Helemaal waar is dat natuurlijk niet. Want stiekem is er wél iets wat ik dolgraag in bezit zou hebben. Een klein apparaatje waarmee ik de tijd heel even stil kan zetten. Want mensen, wat gaat het snel. Onze oudste kraamt sinds vorige week hele Engelse zinnen uit. De middelste start binnen twee weken op de basisschool en de jongste is maatje 50 al ontgroeid. Waar de tijd gebleven is? Ik snap er niks van. Of, om met onze oudste dochter - die naast kennis van het Engels sinds kort ook psychologisch inzicht heeft verworven - te spreken: "mama is helemaal de weg kwijt".
Zo'n apparaatje om de tijd even stil te zetten, bestaat - voor zover ik weet - niet. Tot grote opluchting van onze oudste twee dochters trouwens, die er - met het oog op hun met rasse schreden naderende verjaardagen - weinig in zien om de tijd nu te pauzeren. En dus zit er niets anders op dan het haastige karakter van die parmantig tikkende keukenklok te omarmen, wetende dat juist het feit dat al die momenten van voorbijgaande aard zijn, ze zo kostbaar maakt.