"De wereld is zo groot, er moest meer te beleven zijn dan in Middelharnis "
Wie in 1966 voor twee jaar naar Australië ging voor een werkvakantie, moest dus wel iets avontuurlijks in zijn bloed hebben. Han Verhage (1938) kan dat ook niet ontkennen. "Bij mij zat het als kind er al in. Ik hield ervan om atlassen te bekijken en te lezen over andere landen en culturen. Maar ook toen ik nog jonger was. Met vriendjes van school ging ik wandelen. Van Middelharnis naar Nieuwe-Tonge bijvoorbeeld. Het was niet dat we zakgeld hadden en daar dan een patatje gingen eten, ofzo. Welnee, we liepen een rondje en gingen weer terug. Als mijn moeder later vroeg waar ik was geweest, was ze altijd heel verbaasd. Wat moet je daar nu? Nou gewoon, kijken! Zien hoe het daar is." Han had ook altijd het gevoel dat hij weg wilde. "De wereld is zo groot. Er moest meer te beleven zijn dan in Middelharnis. Ik zei wel eens tegen mijn moeder, dat ik wilde dat er eens iets gebeurde. "Kind, wat bedoel je?" zei ze dan. Ze was met zeven kinderen al lang blij als ze normaal de dag doorkwam."
Amsterdam
De technische school, waar zijn broers naar toe gingen, vond hij niets. Han wilde voor planten en dieren zorgen. Op zijn zestiende was hij al het huis uit. Eerst werkte hij op een pluimveebedrijf in Gelderland, later in Den Haag op een plantenkwekerij. Hij kwam dan eens in de maand naar huis. "Mijn verhalen vonden ze thuis af en toe maar raar. Ik kwam op een dag door Amsterdam, toen ik onderweg was naar een oom en tante in Anna Paulowna. Ik was zo onder de indruk van de mooie grachtenpanden. Ik wil daar nog eens een paar dagen heen, om alles eens goed te bekijken, vertelde ik. Ze begrepen me niet. Wat moest ik nu in Amsterdam? Daar ging je toch niet heen, als je geen familie had? Vakantie was zonde van je geld." Maar toch ging hij. Hij overnachtte in een jeugdherberg en vond Amsterdam geweldig. "Toen ik vertelde dat ik voor twee jaar naar Australië zou gaan voor een werkvakantie, vonden ze dat onbegrijpelijk. Mijn vader was zelfs ronduit tegen. Wat zouden de mensen er niet van zeggen? Ze zouden vast denken dat ik was weggelopen, of dat er onenigheid in de familie was. Ik vond het vervelend dat ze er zo over dachten, maar moest ik daarom thuisblijven? Mijn moeder vond het vreselijk dat ik vertrok. Ik ging met een boot. Zes weken deed je erover. Mijn moeder vertelde me later dat ze elke morgen wakker werd met de gedachte: Nu is onze Han nog verder van huis."
Sydney
De bootreis was een avontuur op zich. Voorbij Hoek van Holland werd het weer onstuimig en werd hij zeeziek. "De borden schoven van de ene kant naar de andere kant van de tafel. En dan heb je nog zes weken te gaan. Gelukkig werd het weer snel beter. Onderweg overleed ook nog een oudere dame. Zij kreeg een zeemansgraf. Ik was bij de ceremonie. De reis was een belevenis en ik dacht steeds: dat ik dat mee mag maken." Er ging in Australië een wereld voor hem open. Hij kwam in een gastgezin in het rustige Hobart op Tasmanië. Later ging hij noordelijker naar de miljoenenstad Sydney, waar hij ontdekte dat er een nachtleven was en in de uitgaansbuurt de winkels zelfs 's nachts open waren. Wat een verschil met Middelharnis! In de brieven naar huis vertelde hij erover. Het verontrustte zijn ouders. Na de twee jaar verliepen zijn visum en zijn werkvergunning en kwam hij terug naar Nederland. Er volgde een natte koude zomer en winter in Nederland. "Ik had het er moeilijk mee. Ik miste Australië zo erg, dat ik besloot terug te gaan, maar dan voorgoed."
Brisbane
Het was moeilijker dan de eerste keer, want nu moest hij ook een toekomst opbouwen. "Ik ging naar Brisbane, een stad aan de oostkust. Ik had naast mijn werk bij de plantsoenendienst in de avonduren een bijbaan als tuinman en verzorgde planten in grote kantoren. Door hard te werken en zuinig te leven heb ik een stukje grond kunnen kopen. Ik vond het geweldig. Een klein stukje Australië was nu officieel van mij!" Later bouwt hij een eigen huis. Hij bezoekt, net als op alle plaatsen waar hij eerder woonde, de kerk (gereformeerd/ 'Dutch reformed church') en krijgt mede daardoor een vrienden- en kennissenkring. Zeker in het begin was het leven in Australië niet gemakkelijk, maar met zijn opgewekte, opgeruimde karakter en zijn humor, sloeg hij zich er doorheen. "Je neemt het gewoon met de dag. Nu moet ik zeggen, dat ik ook altijd veel steun van God heb ontvangen. Hij weet wat ik doe en ik voel altijd zijn nabijheid. Al mijn kracht komt van boven."
Dubai
Natuurlijk brak de afstand hem ook wel eens op. Appen en mailen deed je in die periode nog niet. Je was aangewezen op het schrijven van kaarten en brieven. "Dat deed ik dan ook trouw. Mijn moeder liet mijn brieven meestal aan de hele familie lezen, dat was gemakkelijk, dan hoefde ze niemand bij te praten." Moeilijk was het, toen zijn vader plotseling overleed en hij geen afscheid kon nemen. En toen in 1974 zijn broer en schoonzus bij een auto-ongeluk omkwamen, bereikte het telegram hem te laat en miste hij de begrafenis." Han Verhage heeft veel van de wereld gezien, al is hij er zelf bescheiden over. In de vakanties ging hij met het vliegtuig naar Nederland en maakte hij er een gewoonte van tussenstops te maken. Dubai, Hong Kong, Singapore, Bangkok; hij zag het allemaal. "Je frist je op en kunt meteen rondkijken. In het vliegtuig naar Dubai kwam ik trouwens eens een man uit Middelharnis tegen. Ik had zijn grootmoeder nog gekend. Heel bijzonder!" In Zuid-Afrika bijvoorbeeld maakte hij een schitterende rondreis. De armoede in de krottenwijken raakte hem. "Ze wonen in bouwvallige schuurtjes, die wij niet eens in onze tuin willen hebben. Ik vind dat jonge mensen best wat dankbaarder mogen zijn. Het leven draait niet alleen om meer en grotere en mooiere spullen. Zie om naar anderen en maak tijd voor elkaar. Ik doe dat ook nog steeds. Ik doe vrijwilligerswerk in Nieuw-Rijsenburgh. Dat kan ik gelukkig, omdat ik zelf nog geen hulp nodig heb. Werk, heb hobby's, interesseer je voor dingen en maak een leven voor jezelf. Dat is belangrijk."
Middelharnis
Na vijfenveertig jaar in Australië is Han in 2011 weer teruggekeerd naar zijn geboorteplaats Middelharnis. Hij heeft een leuk huis, dat heel gezellig is ingericht. In alles zie je zijn opmerkzaamheid en zijn bijzondere aandacht terug, die hem ook tijdens het gesprek kenmerken. "Mijn plan was altijd, dat als ik niet gebonden was, ik terug zou gaan naar Nederland. Ik ben alleen, dus dat heb ik gedaan. Het was al met al toch nog een moeilijke beslissing. De crisis was hier net uitgebroken. Ik wist dat ik niet meer het Middelharnis zou aantreffen dat ik ooit had achtergelaten. Dat is ook logisch. Nergens heeft de tijd stilgestaan. De familie hier raadde het me af. Ik heb toch de sprong gewaagd. Ik heb geen heimwee. Mijn Australische tijd was fijn, maar is geweest. Het zijn mooie herinneringen. Ik vind trouwens wel dat het leven snel is gegaan. De tijd is omgevlogen!" Reizen doet Han overigens nog steeds, binnenkort gaat hij weer naar Kos.
