De robots kennen mij van haver tot gort
Ik parkeer mijn auto op het platform bij mijn huis. Robots komen aangesneld om mij naar mijn huis te verplaatsen. Ik hoef niets meer zelf te regelen in het huis. De robots herkennen mijn stem en ik hoef ze maar korte instructies te geven om het me comfortabel te maken. Speel muziek. Doe de was. Maak mijn eten. De robots zijn zo geprogrammeerd dat ze mij van haver tot gort kennen. Vanmiddag staat een afspraak gepland bij de tandarts, zo maakt mijn Bluetooth-agenda mij duidelijk. Eenmaal bij de tandarts aangekomen, krijg ik wat verdovingen ingespoten. Na wat boren en trekken ga ik weer naar huis. Open de deur. Maar de deur… blijft gesloten. Opnieuw probeer ik mijn gezicht zo op te rekken dat mijn stem weer normaal klinkt. Maar wat ik ook probeer, de deur blijft gesloten. Na drie keer komen mijn eigen geprogrammeerde robothonden achter mij aan en laten maar weinig van mij heel. Terwijl ik daar hulpeloos lig, zie ik mijn moeder mij toeroepen. Langzaamaan dringt de stem tot mij door: 'Erik, wil je de verwarming even wat lager zetten?' Binnen een paar seconden ben ik weer terug in de werkelijkheid. Terug in het hier en nu. Pfff, het was maar een droom!