Joke Verweerd – Snoeitijd (16)

De yoghurt gaat in een beker en dat kan ze zelf. Met twee handen en veel slurpgeluiden. Willemijn veegt later haar mond schoon. Na het afruimen van de tafel vraagt Chiel waar hij kan slapen vannacht.
'Er staat hier altijd een bed voor je klaar, dat weet je,' zegt Catharina.
Chiel knikt en verontschuldigt zich; hij zet zijn glas op het aanrecht en trekt de deur achter zich dicht.
De hoge gang is nog net zo donker als vroeger; door de zwart marmeren vloer is het hier altijd kil.
De ruime uitgebouwde serre aan de overkant van de gang is logeerruimte geworden sinds zijn moeder er niet meer woont. Ondanks het feit dat het raam op een kier staat, ruikt het er muf. Ze komen hier niet vaak blijkbaar, ze hebben er ook niets te zoeken.
Het huis heeft altijd lege kamers gehad, ook vroeger. Chiel herkent het ouderwetse meubilair, het dressoir en het vloerkleed. Net als aan de overkant van de gang de smalle nis met de grote kastenwand en daar achter de schuifdeuren het tweepersoonsbed van zijn ouders. De sprei ligt teruggeslagen en de kussens zijn bol geschud. Catharina heeft hem verwacht.
Als hij de kast opendoet om zijn koffer erin te zetten, komt de geur van lavendel hem tegemoet. Als vanouds.
Hij laat het raam en de kastdeur open, plenst bij de wasbak even wat water over zijn gezicht, maar uitkleden is te veel gevraagd. Alleen zijn schoenen en sokken maar.
Als hij ligt – het zachte bed is een nieuwe confrontatie met voorbije tijden – schiet hem door het hoofd dat Effi misschien een levensteken van hem verwacht. Hij had moeten bellen. Of Willemijn zou moeten mailen. Maar hij heeft geen zin meer om op te staan. Hij trekt het dekbed over zijn hoofd.
De knerpende autobanden in het grind, bij het vertrek van Lodewijk om half acht, hoort hij niet meer. Zijn thuiskomst rond middernacht en nog later de voorzichtige voetstappen van Willemijn op weg naar het kantoor in de schuur gaan aan hem voorbij.

----- Oorspronkelijk bericht ---- Van: Meijlanden
Aan: Gold Apple Garden
Verzonden: vrijdag, 10 oktober 2003 00.42
Onderwerp: aankomst Chiel

Hallo Goudappel,
Hier Willemijn, want Chiel slaapt. Sorry dat ik er niet eerder aan dacht, maar Chiel is veilig geland. De reis was lang en met hindernissen, vertraging in Kuala Lumpur. Hij is ook nog zo dom om niet te bellen dat hij er aan komt. Mijn moeder had hem best van Schiphol kunnen halen, maar nee, hij staat ineens hier in de schuur naar de boomgaard te kijken. Dat viel wel tegen, dat kan niet anders. Ik denk dat hij zich enigszins beetgenomen voelt. Er is hier van alles aan de hand, maar met oma heeft het alleen zijdelings te maken. Maar ik ben blij dat hij er is. Het is gek, maar het lijkt of ik hem al veel langer ken.
Hier is het nacht, ik zou net naar bed gaan. Alles is stil hier, zelfs oma, die veel wakker ligt, is rustig. Ik bedacht dat er misschien gewacht werd op bericht, of heeft hij je gebeld? Mijn vader is, geloof ik, toch ook wel blij dat Chiel er is. Het is een raar stel eigenlijk. Oma heeft daar hele verhalen van: altijd elkaar de loef afsteken, niet voor elkaar onder willen doen. Het was wel even spannend toen Chiel de kamer binnenstapte, maar gelukkig hield pa zich in en liet Chiel hem ontdooien. Petje af, dacht ik toen even. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Vooral voor mijn moeder. Als er iets te melden is, geef ik het graag aan hem door. Maar als jullie de appels doordraaien, dan zeg ik niks, hoor. Hij is nu hier! Jammer dat hij geen foto's heeft meegebracht. Kun je misschien wat mailen? Ik wil nu wel eens zien hoe Gold Apple Garden eruitziet, en die te dikke Pollux en jij… Tot mails, Meijlanden