#Doesaardig
Lief komt bij mij toch wat klef over, maar dat kan aan mij liggen. Lief tegen een kassière of een collega doen kan toch wel eens verkeerd worden uitgelegd. Het woordje lief wordt mij wat teveel te pas of te onpas gebruikt. Soms hoor je dat een spreker in een kerk het heeft over lieve gemeente (is wat anders dan geliefde gemeente). Je hoeft geen vreemdeling in Jeruzalem te zijn om te weten dat de meeste kerkelijke mensen lang niet altijd zo 'lief' zijn. Maar het streven naar aardig zijn vind ik helemaal niet verkeerd. Zijn wij echt zo onaardig? Wie Twitter en Facebookberichten leest, krijgt geen hoge dunk van de daar heersende wellevendheid. En dit geldt ook helaas buiten de sociale media. Voor het krijgen van de 'middelvinger' of luid getoeter hoef je echt geen moeite te doen. Op de redactie van deze krant krijgen we - gelukkig maar sporadisch - ingezonden brieven waarin heel direct op de man wordt gespeeld en die we niet plaatsen. Ook winkelpersoneel, medewerkers in het openbaar vervoer, hulpverleners, zorgmedewerkers, verkeersregelaars krijgen het nogal eens voor hun kiezen van niet zo lieve 'klanten'. Toch zijn er signalen dat aardiger worden wel kan. Al een aantal jaren wandel ik regelmatig. Tot vorig jaar werd je dan nog al eens 'onaardig' gepasseerd door groepen wielrenners. Dit is veranderd, want van vrijwel iedere wielrenner krijg ik wel een groet. Daartegenover staat dat oudere fietsers onderweg geen praatje meer maken. Met de komst van hun snelle e-bikes lijken zij wat onaardigheid betreft de plaats van de vroegere wielrenners te hebben ingenomen. De snelheid neemt hun gedachten zo in beslag dat er van aardigheid geen sprake meer is. Senioren e-bikers, doe ook eens aardig…!