Spoor naar de keuken
Terwijl ze zo zoet op de keukenvloer zaten te spelen, zag ik mijn kans schoon. Ik greep de boodschappentassen bij elkaar en riep naar manlief - die boven bezig was - dat ik even weg was. Dat ik daar enigszins spijt van zou krijgen, kon ik toen ook niet weten. En toen ik een half uur later twee zware boodschappentassen naar binnen zeulde, was het al te laat. Er kleefde iets aan mijn sok. Een nadere inspectie wees uit dat het een pluk haar was. Van een brunette. Een meter verderop lag een pluk blond haar. En weer iets verder een pluk roze. Het spoor leidde naar de keuken waar onze dochters nog altijd heerlijk zaten te spelen, maar inmiddels aanzienlijk minder werk hadden aan de haren van hun barbies. Ik slaakte een kreet van verontwaardiging. De oudste wees naar de jongste: "Zij heeft het gedaan!" De jongste staarde schuldbewust naar de grond. "Waarom heb je dat gedaan?" vroeg ik haar. Ze haalde haar schouders op. Na de dames stevig te hebben toegesproken, sommeerde ik hen beiden om de plukken haar op te ruimen.
Dat het niet allemaal kunsthaar was geweest, ontdekte ik pas de volgende ochtend, toen ik bij de jongste herhaaldelijk maar tevergeefs probeerde om enkele opvallend korte plukjes op links bij een staartje te voegen. Wederom kon ik een kreet van teleurstelling niet onderdrukken en vroeg ik haar waarom ze haar prachtige bruine lokken aan één kant had kortgewiekt. "Weet je waarom?" vroeg ze. Ik luisterde aandachtig, en hoorde hoe ze haar handen op onnavolgbare wijze in onschuld waste: "Omdat jij de schaar niet had opgeruimd."