Sterke verhalen
Voor het eerst dit jaar zag ik dinsdag iemand met een korte broek fietsen. Het is plotseling voorjaar. Vogels fluiten alsof ze de finale van een talentenjacht hebben bereikt. Het optimisme hangt in de lucht. Terwijl ik loop te dagdromen, komt er een helikopter aangevlogen. Het monotone geluid brengt me terug naar een ontmoeting een paar jaar geleden.
De Britse man zat om een praatje verlegen, ik had tijd over en zo ontstond er een gesprek. Eigenlijk was het meer een monoloog. Een knikje af en toe was genoeg aansporing om te blijven praten. De keurig geklede Brit was spuiter en reisde door heel Europa om in allerlei plaatsen een half jaartje te werken. "Maar eigenlijk ben ik meer kunstenaar dan spuiter, ik spuit schilderijen op vrachtwagens, vliegtuigen en motors."
Hij nam een slok van zijn bier en vervolgde zijn verhaal. "Een paar jaar geleden heb ik voor een rijke kerel zijn heli bespoten. Met allemaal vlammen, dat vond hij mooi. Toen de man voor het eerst op een vliegveld landde, werd hij verrast door waterstralen van alle kanten. De brandweer was uitgerukt om de 'brandende' heli te blussen." Hij keek even of het verhaal doordrong en voegde er toen voor de zekerheid aan toe: "Ik denk dat ik de beste spuiter van de wereld ben."
Ik ben gek op sterke verhalen en dit is een schoolvoorbeeld. Maar de laatste jaren groeit mijn arsenaal aan sterke verhalen nauwelijks. Dat is één van de weinige nadelen van wonen op Goeree-Overflakkee. De eilanders zijn te nuchter om te strooien met verhalen die te mooi zijn om waar te zijn. Maar ze fietsen wel in februari in een korte broek door de polder. Dat dan weer wel.
Door Martijn de Bonte